Met mijn ogen dicht

Ik zit achter in de tuin op het bankje met mijn ogen dicht.

Het is nog steeds erg koud maar uit de wind en in de zon, is het heerlijk zitten.

Voor nu wil ik alleen maar even voelen en horen. Me even afsluiten van de dagelijkse beslommeringen en de duizend dingen waarover ik geneigd ben me zorgen te maken.

Mijn oogleden filteren het zonlicht tot een mooie zachtgele kleur met een oranje gloed. Het duurt heel even maar dan dringt het tot me door wat ik allemaal om me heen hoor.

Waar ik het normaalgesproken heel rustig vind in de tuin, overrompelt de kakafonie me, zo met mijn ogen dicht.

Hoeveel mussen zitten er eigenlijk wel niet in de heg? Het klinkt heel gezellig. Ik kan me zomaar voorstellen dat ze zitten te kwebbelen over hun aanstaandes, de nestjes die gebouwd moeten gaan worden, het ideale aantal eitjes…. ‘Wat gebruik jij om je nest lekker zacht te maken? Tja, ik gebruik het liefste hooi. Toevallig ligt er ergens een baal in de buurt, lekker makkelijk. Wacht, ik zal het je laten zien….’ Of het een beetje een veilige buurt is. ‘Ja, hier zitten wel katten maar die zijn wel langzaam hoor. Gewoon hoog bouwen, komen ze nooit aan je…’ Of de mannetjes aan het keuren zijn. ‘Volgens mij vind hij je leuk! Nee, echt! Kijk nou hoe hij zich aanstelt!’

Ik moet lachen om mezelf. Doe ik wel vaker. Net zoals in mezelf praten. Of praten tegen de beestenboel. Vinden we allemaal gezellig.

Maar ik hoor meer. De beukenhaag ritselt niet alleen van de mussen. Er staat toch nog een behoorlijk windje. Nu hoor ik ook de takken van de hogere bomen. Zachtjes heen en weer. Een schurend en zacht kreunend geluid. Het klinkt op de een of andere manier heel geruststellend..

Ik hoor de ganzen in de wei. Ze communiceren zachtjes gakkend met elkaar. ‘Hallo, ben je er nog? Ja, hier, in de buurt, achter je… Ok, smakelijk dan hè……’ ‘Ik ga even kijken of er nog kastanjes liggen. Ze zullen wel bijna op zijn hoor, gak gak…’ Allemaal heel zachtjes. Tot de stilte doorbroken wordt door kabaal aan de waterbakken. Ik zie zo voor me wat er gebeurt. Eén van de vrouwtjes is zich gaan wassen en blijkbaar is dit ritueel heel opwindend voor de genten. Aan het geluid te horen grijpt er eentje zijn kans. Het duurt maar even en dan is weer alles rustig. Over tot de orde van de dag.

Ik hoor de kippen rondrennen in de wei. Allemaal ergens anders. Lekker in de grond krabben op zoek naar wormen en anders lekkers. De houtduiven koeren in de bomen. De merels zingen en de meesjes sjansen…

Piep is ook aan ’t hum-gakken. Zodra we buiten zijn, is ze niet bij ons weg te slaan. Ze houdt ons in het oog en communiceert met ons net zoals de grote groep achter dat met elkaar doet.

Ik zak nog een beetje meer onderuit…. Oooo, wat is dit heerlijk…

Hoor ik daar nou de specht? Ja inderdaad, hij zit te kloppen op één van de hoge bomen op het kerkhof.

In de verte klinkt muziek. Aangenaam veraf….

Wat een heerlijke dag…