Decemberreflectie: over van alles en nog wat…

Het is een drukke tijd, deze decembermaand. Er komen een heleboel onverwachte gebeurtenissen op ons pad. Leuke maar helaas ook minder leuke. De uitersten in gevoelens ontmoeten elkaar wanneer we op een en dezelfde dag een begrafenis hebben én een speciale verjaardag. En twee weken later vieren we Sinterklaas én nemen we wéér afscheid van een bijzonder persoon. Tussendoor mogen we een nieuwe wereldburgster welkom heten.

Maar zo gaat dat in het leven.

Het gebeurt, of ons dat nu past of niet. En dat is goed zo.

En omdat er zoveel gebeurd in ons leven, zeker ook bij manlief en mij, is het fijn dat we terug kunnen vallen op onze beestenboel. Ze bieden troost en zorgen voor een lach op moeilijke momenten. Ze zorgen ervoor dat we naar buiten moeten. Ze geven met een hoop kabaal aan dat het tijd is om te voeren of dat ze zin hebben in een snoepje. En wanneer je denkt dat je klaar bent dan is er altijd wel weer een die nog een extraatje wil.

Het rondje ’s ochtends gaat heden ten dage zo: we doen de deur open van de serre en hup, meteen beginnen de eendjes te ‘hutten’. (Wanneer je heel snel hut hut hut, achter elkaar zegt dan klinkt dat een beetje als het geluid dat de eendjes maken. Vind ik.) Omdat we ze niet willen laten wachten gaan we meteen naar achteren om hun poortje open te zetten. Daarna willen de dame en heren (waarschijnlijk, nog steeds geen zekerheid) hun snoepjes. Als ik zeg ‘snoepjes’ dan bedoel ik gedroogde meelwormen. Vinden ze heerlijk. Die gooien we in het zwembad. De eendjes doen dan een rondje in het bad om er heel snel weer uit te komen wanneer ze zien dat we naar de wei gaan. We laten de poort openstaan en als de wiedeweerga staan de eendjes ineens achter ons. Luid huttend. De kippen hebben ons dan al gespot en rennen kakelend rondjes in de ren. Ook zij zitten te wachten op een handjevol meelwormen. Intussen komen de ganzen hard kwakend aangefladderd. Van achter uit de wei komen ze aan. Het is iets tussen half rennen en half vliegen. Soms komt er eentje ineens ietsje hoger van de grond en dan zie je ze hier zelf van schrikken. Zij snateren om het hardst om als eerste hun brood te krijgen. Intussen lopen de eendjes hier weer doorheen en omheen te hutten met daarbij het gekakel van de kippen… Ja, het is een kabaal van jewelste. Dat ook heel snel weer weg is. Snel een handjevol wormen bij de kippen, intussen alvast het graan en het droge brood bij de ganzen en dan is er rust. Dan kunnen we op ons gemak het kippenhok schoonmaken, de eieren rapen, voer bijvullen, het water verversen, ook bij de ganzen, de badjes vullen met schoon water, het hok schoonmaken van de eendjes en weer prepareren voor de nacht ( ik wil niet veel zeggen maar het zijn echte rotzooi-makers!) en wanneer je in je hoofd al bezig bent met die lekkere cappuccino die je je zo meteen gaat maken, dan komt Snor aangewandeld. Heel relaxed houdt hij ons al die tijd in de gaten vanuit het deksel op de jacuzzi om zijn opwachting te maken middels een hele zachte mauw. Zacht maar dringend. En mochten we dat missen dan gaat hij gewoon midden op het tuinpad zitten zodat we hem vooral niet over het hoofd kunnen zien. Ook meneer wil zijn kostje geserveerd hebben. Dat niet alleen, hij wil ook nog graag eerst een paar kattensnoepjes hebben en een uitgebreide aai. En wanneer je dat gedaan hebt komt Saartje nog eens beledigd aan omdat zij ook snoepjes en een aai (lees: speciale behandeling want jaloers) wil… En probeer bovenstaande maar niet af te raffelen want onze beestjes verzinnen dan wel iets waardoor de hele procedure eens zo lang duurt.

Zo, koffie!

Deze blog wordt in liefde opgedragen aan Mia, Jef en met een warm welkom voor Eva.