Tijdens onze Kerstvakantie zijn we een beetje afgeweken van ons gebruikelijke leefritme.
Iets waar onze beestenboel wel last van heeft gehad. Vooral onze Snorremans. Maar dat weten jullie al wel door mijn eerdere blog hierover.
Na de vakantie leek het erop dat alles zich redelijk normaliseerde.
Maar toen kwam de carnaval er weer tussendoor. En was het ritme weer zoek. Niet alleen voor de beestenboel maar ook voor ons.
Onze katten moesten nu wennen aan het andere ritme, ons andere uiterlijk door alle kostuums en schmink. Aan alle personen die het huis ineens bezochten om wat voor reden dan ook. Spullen af te geven, op te halen, om te komen schminken. Het was een drukke bedoening allemaal. En als er iets is wat onze katten echt niet leuk vinden, dan is het drukte. Daarbovenop kwam dan nog alle onregelmatigheid. Wanneer zijn de baasjes thuis? Wanneer krijgen we te eten? Ik zorgde er iedere dag voor dat ze redelijk op hun eigen tijd te eten kregen. Dit vergde af en toe enige improvisatie binnen ons programma. Maar goed. Ons plezier mag niet ten koste van de beestjes gaan.
En soms hadden de katten plezier dat ten koste ging ons, of liever van mijn attributen. Maar ook dat mag de pret niet drukken. Had ik mijn spullen maar niet ter plekke op de grond moeten dumpen na het uitgaan zonder erbij na te denken of deze spullen wel kattenproof waren. Niet dus…
Wat Snor betreft: hij weet het ook even niet meer. Zijn eten staat klaar maar wij zijn er of niet, of zijn zodanig verkleed dat hij wel reageert op onze stemmen maar niet dichterbij durft te komen. En nu is het zo dat het ook nog eens kattetijd is. Hij komt naar het huis om op onze meisjes te roepen. En hij roept op ons als hij ons ziet. En hoe. Zijn gekweel is luid en duidelijk te horen.
Maar het ritme is zoek. ’s Morgens is hij er niet om te eten. Hij eet nu als het hem uit komt. En waarom ook niet? Wij zijn er toch niet. Geen knuffeltjes meer, geen praatjes. Ik voel me hier behoorlijk schuldig over. Heb ik hem eerst van alles aangewend en nu ben ik er niet.
Gelukkig begint maandag dan toch eindelijk weer het ‘gewone’ leven. Gelukkig wel. Hoe leuk het allemaal ook is. Met de feestdagen en zo snel erachteraan de carnaval is het ook wel een beetje veel van het goede geweest. Niet alleen voor de beestenboel maar ook voor ons.
We zijn nu eenmaal geen twintig meer. 😉
De Piep-show 