Arme Blondie…
Al drie dagen zit ons eendemeisje te puffen.
In het perkje naast de serre ritselt het dat het een lieve lust is. En mochten we langs haar lopen zonder haar even aandacht te geven, zonder iets te zeggen of even te kijken, dan begint ze zachtjes te kwaken. Want ze is zielig en ze vindt duidelijk dat wij haar ook zielig moeten vinden.
En dat doen we ook. Echt waar. Je zal maar een eitje moeten leggen en het lukt niet. Ik zou wat vergelijkingen kunnen maken die aan zouden kunnen geven hoe dit ongeveer moet voelen maar ik neem aan dat dat niet nodig is.
En daar ritselt het weer. Nog maar eens een rondje om haar as. Even piept ze met haar kopje boven de buxus uit. Heel snel gluurt ze naar ons om dan weer met haar kopje naar beneden te duiken. Weer ritselt het. De blaadjes in haar nestje lagen blijkbaar niet goed. En zo gaat het de hele dag door. Ze draait van links naar rechts, staat op en gaat weer zitten. Zit hoorbaar te duwen en zachtjes te kwetteren maar het mag allemaal niet baten.
Ik gooi net wat vaker dan gebruikelijk wat snoepjes in het kommetje water op het terras. Zo dwing ik haar om van het nest af te komen en om even wat te lopen. Beweging is goed voor haar. Natuurlijk heeft ze dit al heel snel in de gaten. Om al eens wat luider te kwekken wanneer de snoepjes wat lang uitblijven.
Tot nu toe maak ik me geen zorgen. Een tijdje terug speelde dit ook maar uiteindelijk werd het ei gelegd, een heel apart ovaal ei, en was er niets meer aan de hand. Dus wachten we nog even af. En spelen we het spelletje mee. Blondie krijgt nu gewoon wat meer aandacht en een handjevol snoepjes meer dan Obertje en Broene. Die dit helemaal niet erg lijken te vinden. Zij tonen zich enorm solidair met Blondie en liggen steeds bij haar in de buurt op wacht. Om af en toe eens samen een rondje te lopen. En om mee te snacken van haar snoepjes. Dat natuurlijk ook.
De Piep-show 