Afgelopen woensdag was het weer zover. De telefoon ging. 6.34 uur. Een buurtgenote die al vroeg aan de wandel was. Er zat een ree vast. Dit keer hing het tussen de spijlen van de poort. O jee…
Stevige schoenen aan, grote sjaal mee en meteen manlief ook mee. Zonder hem gaat dit niet lukken. Buurtgenote Y staat ons op te wachten. Het ree zit inderdaad vast tussen de spijlen. Het heeft duidelijk geprobeerd om zich te bevrijden maar is blijven steken op haar heupen. Waar ze de grond raakte met haar hoeven is een kuil en de huid bij haar heupen is inmiddels volledig vrij van haren en dieprood. Het is gelukkig nog geen wond. Ik ren terug om aan de andere kant van het hek te komen. Voorzichtig benader ik het ree van voren. Het heeft heel lang niet in de gaten dat ik eraan kom. Zo gericht is het op manlief en Y die daar met haar hondje staan te wachten. Wanneer ik zo dicht bij het ree ben dat ik het doek over haar heen kan doen, krijgt ze me pas in de gaten. En slaakt ze een brul die ons door merg en been gaat. Wanhopig probeert ze zich weer te bevrijden. Snel doe ik het doek om haar hoofd tegen de stress. En til haar meteen op bij haar voorlijf. Aan de andere kant tilt manlief haar op bij haar achterlijf. En zo manoeuvreren we haar terug door de spijlen. Blijkbaar is het ree zelf niet op het idee gekomen om het eens te proberen in de achteruit. We krijgen haar gemakkelijk vrij gelukkig.
Eenmaal bevrijd controleren we of alles in orde is met het beestje. Het ziet er naar uit dat ze er met de schrik vanaf komt.
Ik ren weer terug naar huis om de sleutel van de poort te halen voordat manlief het doek van haar hoofd haalt en haar vrij laat. Zo kunnen we haar loslaten in de wei en zal ze niet weer de weg oprennen. En inderdaad. Het beestje rent meteen de hoge brandnetels in die nu overal in de wei staan. Het is meteen uit zicht verdwenen.
We gaan naar huis en zien dan pas dat het ree een rake schop heeft uitgedeeld. Manliefs been kleurt eerst rood en later deze week behoorlijk blauw. Hij heeft het niet gemerkt tijdens de reddingsactie.
Je vraagt je af hoe het komt dat er nu zo veel dieren vast komen te zitten. Ze schrikken ergens van. En op deze vroege tijdstippen kan ik alleen maar loslopende honden bedenken…
De dag verloopt verder normaal. We doen ons ding en tijdens het eten buiten in de wei mag Greumelke mee naar buiten. Aan de lijn. Ze blijkt de schrik van de kippen en de eendjes. Die zien haar aan voor een rat en kakelen en kwaken erop los. Maar het went. Dat blijkt als alles weer rustig wordt.
Heel laat die avond hoor ik de ransuilen. Ik ben bezig met de planten water te geven en de uitgebloeide bloemen eruit te halen. De jongen zijn uitgevlogen en zitten nu in de wei tegenover het huis. Ik geniet van de geluiden wanneer er even later een ander uilengeluid bij komt. Het komt dichterbij. Ik kijk omhoog en ja. Geweldig. Daar komt een steenuiltje overgevlogen. Ze zijn er dus wel. Niet in onze kasten maar toch in de buurt. Wat een fijne afsluiter van deze dag.
De Piep-show 