Zijn jullie beeld denkers? Ik wel namelijk. Dat levert af en toe bijzondere beelden op in mijn hoofd.

Stel je dan het volgende eens voor. Het is een mooie zwoele zomeravond. P en ik hebben een wijntje op en we dansen op het nummer van Ed Sheeran, Shape of you. Lekker nummer nietwaar? We eindigen uiteindelijk samen in het zwembad. Want ergens tijdens dit dansje kregen we het idee om de ander in het bad te duwen. Een kleine ondeugende ingeving. Maar dat werkt niet wanneer je al zo lang samen bent. Je leest elkaars gedachten onbewust. En dus trokken we en duwden we tegelijkertijd aan elkaars armen en lijf en eindigden we allebei, met kleren en al, lachend en proestend in het water.

Voor degenen die ons niet kennen… hoe zie je ons nu voor je? 2 sexy jonge mensen die al heupwiegend uitdagend met elkaar dansen? Want zo zien wij elkaar op dit moment wel namelijk. En dan nu de spoiler. We zijn 50 plus. We kunnen iemands ouders zijn. Sterker nog. We kunnen al opa en oma zijn. 

Probeer nu dat beeld of dat filmpje maar eens kwijt te raken. Niks lang, slank en jong om maar eens een ideaalbeeld te noemen maar gezellig rond en gezond (ik schrijf even over mezelf). Geen strakke lijven meer maar rimpels en een iets gevulder lijf all over. Zien jullie me grijnzen? Want dat doe ik. En niet zo’n klein beetje ook.

In tegenstelling tot wat de jeugd denkt, je blijft jong. Hoe je lijf er ook uit komt te zien. Hoe ziek of immobiel je ook bent. In gedachten blijf je jong. Wanneer je in de spiegel kijkt, kijk je door je gezicht heen dat je vanuit de spiegel aan kijkt. Misschien denken jullie nu “Daar zou een bril iets aan kunnen doen”, maar dat is het niet. Zo kijken P en ik ook nog steeds naar elkaar. Ik zie het in zijn ogen. En hij in de mijne. Ik denk dat dit heel herkenbaar is.

Waarom schrijf ik dit? Omdat P en ik iets te vieren hebben. We zijn vandaag 25 jaar getrouwd. 25 jaar getrouwd en al eeuwig samen, zoals een vriend het zegt. En dat klopt. Al 34 jaar een stel en getrouwd omdat dat papiertje wel handig was. Maar het leven gaat niet over rozen en gaat zeker niet zoals je je dat uitstippelt als je jong bent. Bij ons niet in ieder geval.

Maar vandaag maakt dat niks uit. Het maakt niet uit dat P ziek is. Dat dat een enorme impact op ons leven had en heeft. Een impact die niet veel mensen zich kunnen voorstellen. Het maakt niet uit dat ik de liefde ben van, vrouw van maar ook mantelzorger ben. Want wij hebben iets dat niet iedereen heeft. We hebben veel niet maar we hebben elkaar. De liefde van elkaars leven.

En daar proosten wij op. 

Proost!