De dag begint vandaag al niet goed.
Ik heb me verslapen en dat gebeurt me eigenlijk nooit. Snel sta ik op en ga maar eerst naar buiten. De beestenboel verzorgen. De eendjes kwaken al volop dat ze uit de ren willen en de ganzen laten ook horen dat brood gewenst is. En wel nu.
Zodra ik de wei in kom, loopt alles me voor de voeten. Vooral de kippen. Enigszins gefrustreerd door allemaal dat kabaal en dat voor mijn voeten lopen, loop ik gehaast de wei door. Van het een naar het ander. Natuurlijk gaat er van alles mis. Een van onze nieuwe kippen loopt in de tuin van de buren. Ik probeer van alles om haar over te halen om op de een of andere manier terug te komen maar ze wil niet. Natuurlijk niet. Het vangnetje is nergens te bekennen. Zal je zien. Intussen loopt het water over bij de ganzen. Vergeten uit te zetten. Ik besluit om nu maar alles rustig en systematisch aan te pakken en de kip tot het laatst te bewaren. Dat werkt beter. Terug naar de kip maar die wil nog niet. Dan maar eerst de steenuiltjes voeren voor in de wei.
Daar wacht me een verrassing van het onaangename soort. Twee meter van de boom waar de kast in zit, ligt een uiltje op de grond. Dood. Ik raap het op en zie al meteen aan het nummer dat het een van de jonge uiltjes is. Aan weerszijden van het kopje zit een bloedvlek van een beet. Een paar meter verderop ligt een flinke keutel ter bewijs dat de marter rond loopt. Zou hij het uiltje te pakken hebben gehad? Maar waarom dan niet opgegeten of meegenomen? Zou één van de ouders het uiltje hebben verdedigd en dat hij het daarom heeft laten liggen? Weer een nachtelijk drama waar we alleen nog maar naar kunnen raden. Ik leg het uiltje terug waar ik het gevonden heb. Beter dat dit nog als prooi kan dienen dan dat er nog een ander uiltje gaat sneuvelen. Tenslotte is dit de natuur. Dan leg ik het kippenkuiken in het voorportaal van het hok en ga weer naar huis. Vanavond voer ik nog een laatste keer en daarna moeten de uiltjes zichzelf redden. Het voeren heb ik langzaam afgebouwd tot nog maar één kuiken per keer. En daar stop ik nu ook mee.
Wat ontzettend jammer! En dat terwijl ik afgelopen zaterdag heel laat moest voeren en toen toevallig een steenuiltje onder aan de boom aantrof. Cuteness overload!
Terug in de wei achter het huis kan ik met geen mogelijkheid ontdekken via welke weg de kip in de tuin van de buren terecht is gekomen. Gelukkig ziet de buurvrouw mij zoeken en komt naar buiten om me te helpen. Het lukt haar om de kip in een hoek te drijven en te pakken. Net wanneer ze haar over de draad wil aangeven ontsnapt de kip en vliegt ze zelf tussen de draden boven het hekwerk door. Raadsel opgelost. De kip kan vliegen. Dat betekent dat er vanavond veren geknipt worden van één vleugel. Het is niet te geloven. Een grote wei ter beschikking en dan toch naar de buren willen! Maar ze is weer terug met dank aan de buurvrouw.
Eenmaal binnen kan ik eindelijk op mijn gemak een kop koffie drinken en ontbijten. Het is half elf…
De Piep-show 