Zo’n 15 jaar geleden zijn we begonnen met de verbouw van ons huis. Waarbij we ook meteen een gat hebben laten graven voor een vijver. Een grote vijver want dat vonden we mooi. De man die we toen om advies gevraagd hebben, verklaarde ons voor gek. Want we wilden een optie hebben om eventueel van de vijver een zwembad te maken. Hij zei ‘dan maak toch meteen een zwembad, een vijver kun je er altijd nog van maken’. De andersom gedachte. Met een gezin in ons achterhoofd hebben we dat dus gedaan.
Toen het zwembad klaar was, werd er bestraat en hebben we de tuin aangelegd. Dit hebben we grotendeels allemaal zelf gedaan. Dat was in een tijd dat we nog alles konden en nog alles mogelijk was. Fulltime werken, klussen, de weekenden volop benutten en ook nog een sociaal leven erbij. Pfff, moet er nu echt niet meer aan denken. Maar goed. Toen het zwembad eenmaal in gebruik genomen was, bleek het niet zo handig dat iedereen voor een plasje te plegen naar binnen liep. Het huis in. Overal zand in huis en natte plekken. Dus, we begonnen met de bouw van een tuinhuisje. Hier zouden een wc en een douche in komen. Een tuinhuisje met een grote luifel voor windvrij onder te kunnen zitten en een terras ervoor met zicht op het zwembad. Gezellig. Die zomer hebben we ons beholpen met zonneschermen en later doeken tegen de zon. Het bleek niet optimaal. 
Na een dagje fietsen had ik het gevonden. Geweldig mooi. Er moesten dakplatanen komen. Na verloop van tijd groeien die mooi dicht en vormen zo een natuurlijk zonnescherm. Is ook zo. Plan werkte en werkt perfect. Zomers heerlijk koel zitten onder de platanen met een hapje en een drankje. Geweldig!
Maar nu komt het.
Platanen moeten twee keer per jaar gesnoeid worden. Ze groeien best snel. Dat is geen probleem. Maar het snoeien en soms het harde waaien wel. Want de onderkant van de platanen heeft een soort stoflaagje. En laten nou net heel veel mensen hier allergisch voor zijn!
Zolang dit laagje niet gaat dwarrelen is er niks aan de hand. Maar dan moet je gaan snoeien! De eerste keer wisten we dit niet. Dus hoppa, de snoeischaar genomen, toen waren de bomen nog jong, en begonnen. Het stof kwam in mijn ogen en longen. Mijn neus begon te lopen. En niet zo’n beetje maar continu een waterstroom. De hele tijd niezen. Kokhalzen en het gevoel dat ik moest overgeven. Dat doen dus de platanen. Daarna snoeide ik met een bril en een sjaal voor mijn mond. Ging wel al beter maar was nog niet optimaal.
Gisteren heb ik ze weer gesnoeid. Vanwege de vele takken met de elektrische heggenschaar. En tegenwoordig loop ik er dan bij als een marsmannetje. Helemaal ingepakt: muts op, bril op, stofmasker voor met koolstoffilter, jas aan tot aan mijn kin dichtgeknoopt en daar gaan we dan.
Maar het werkt een stuk prettiger. Je kunt doorwerken, je wordt niet misselijk. Een genot.
En na gedane arbeid kun je heel voldaan het resultaat bekijken en je enorm tevreden voelen over het feit dat ook dit klusje weer geklaard is.
Nu nog de rommel van de bladeren en de takken opruimen en dan ligt het terras er weer piccobello bij. 🙂
De Piep-show 