En ook op dit gebied valt er weer een overwinning te vieren!
Tijdens Snor zijn eetmomenten is hij steeds aanhankelijker.
Het begon met het heel voorzichtig aanraken van zijn vacht met een vinger. Vederlichte aaitjes. Dat liet hij toe alsof hij het niet in de gaten had. En zo heb ik het beetje bij beetje opgebouwd. Steeds een beetje steviger aaien. Eerst met een paar vingers, heel licht. Langzaam ietsje steviger. Daarna met de volle hand. Eerst aaien, ook wat kriebelen in zijn nek. Hij liet het toe, ronkte ook, dat voelde ik maar hij keek me nooit aan. Alsof hij niet wilde weten dat ik zo dicht bij hem zat en aan hem zat.
En nu zijn we zover.
Hij geeft me kopjes tijdens het prakken van zijn voer. Die zijn ook heel voorzichtig begonnen. Eigenlijk deed hij hetzelfde bij mij hem als ik bij hem. Hij begon met heel voorzichtig kopjes te geven tegen mijn arm, toen mijn hand. Nu zijn zijn kopjes zo onbesuisd dat ik hem af en toe heel voorzichtig even terug moet duwen om het eten fatsoenlijk in zijn bakje te kunnen doen. En hij laat zich nu stevig aaien en uitgebreid kriebelen in zijn nek. Ook kijkt hij af en toe naar me op. En aan zijn geronk hoor en voel ik dat het wel goed zit tussen ons. Maar dit contact is er alleen tijdens het voer moment.
Gedurende de dagen dat ik meer in de tuin ben of tijdens mijn Piep-momentjes is hij altijd in mijn buurt. Zit ik bij Piep achter in de tuinstoel dan ligt hij erbij op de tuintafel. Zit ik aan mijn computer dan ligt hij vaak op het terras naar me te kijken. Hij heeft een oneindig geduld lijkt het. Ik let er heel goed op dat ik niets onverwachts doe want daar is hij erg gevoelig voor. Heel rustige langzame handelingen. Ook tegen hem praten werkt blijkbaar geruststellend.
Hij volgt me dus steeds vaker en meer in het oog springend maar zich laten aanraken kan alleen tijdens het eetmoment. Gek hè?
Maar ik ben al heel blij dat het nu gaat zoals het gaat. Een enorme sprong voorwaarts.
Wij komen er wel…
De Piep-show 