Intussen thuis…

Terwijl wij genieten van de
zon en de rust, moet de beestenboel thuis het op dierendag zonder ons doen.

Niet dat we ons daar schuldig over voelen. Ze hebben het goed bij ons. Geen gebrek aan aandacht en eten, dus eigenlijk hebben ze altijd dierendag. Daarbij zorgt het thuisfront goed voor ze.

Gisteravond kregen we wat foto’s en een videootje doorgestuurd en dan zien we toch dat we gemist worden. Eventjes een steek in het hart, toch wat schuldgevoel maar het is zoals het is. Ik houd me nog eens voor dat er niet beter voor ze gezorgd kan worden dan dat nu gebeurd en we dus met een gerust hart hier op het terras kunnen zitten. Ook met een kat aan mijn voeten en met een groots uitzicht op de baai die we gebruiken om de theorie van het vaarbewijs eens goed te kunnen toetsen. Vooral de avonden lenen zich hier goed voor omdat dan de lichtjes van de boten goed herkenbaar zijn. Of niet. Niet iedere boot draagt de voorgeschreven verlichting. Maar dit alles terzijde.

Op de foto’s van gisteren zien we dat Saartje toch wel heel erg graag naar buiten zou willen. En dat Maudjes grote ogen verwachtingsvol de camera inkijken. Of is het verwijtend? Snor zit op het terras naar de deur te staren. Het gaat hem niet alleen om het eten. Daar wordt voor gezorgd. Maar het waren juist de knuffeltjes die hem de laatste tijd steeds vaker in de buurt van ons huis lieten zijn. Want dat wat ik laatst voor de grap schreef over het hondenhok, is nu geen grap meer. Het hondenhok staat er. Ik dacht eraan maar manlief was degene die het uitsprak. En dan beslissen we altijd heel snel. Internet afzoeken en bestellen. Daags erna arriveerde het hok, werd het in elkaar gezet en bleek het enorm te stinken naar het impregneermiddel. We besloten om het buiten te laten staan zodat de vieze lucht eraf kan waaien en dat we na de vakantie serieus aan de gang gaan om Snor aan zijn hok te laten wennen. Intussen ligt er wel een oude deken in en blijkt hij er af en toe toch al eens aan te snuffelen. Dus dat is een actie die staat voor als we weer thuis zijn.

Dan is onze Piep er natuurlijk nog. Ook zij laat op de foto zien dat ze ons, mensen, mist. Wanneer mijn vriendin even bij haar gaat kijken of alles goed is met haar, reageert ze door op het geklets terug te gakken en uiteindelijk naar de poort te komen. Zoals jullie kunnen zien zou ze weer graag de tuin in komen. Nou Piep, nog 3 daagjes en dan mag je weer.

Ik kan enorm uit kijken naar onze vakanties en hier ook erg van genieten maar wanneer de tijd dan weer aanbreekt om naar huis te gaan, vind ik dit ook wel weer fijn. Ofschoon ik het moet afkloppen want we hebben nog een aantal dagen hier, heb ik tot nu toe geen last gehad van heimwee. Ik geniet van de rust, het uitzicht, de tuin, het lekkere eten, het niets moeten, het geen druk voelen en het even hebben achtergelaten van alle zorgen waaraan we nu toch niets kunnen veranderen.

Heerlijk.

Het zou zo maar kunnen dat dit een van die uitzonderlijke vakanties is die wel eens te kort zal blijken te zijn…