Voeren in het donker

Ofschoon het herfstweer zo zijn charmes heeft, de verkleuring van de bladeren in de mooiste tinten, lekker banjeren door het bos of gewoon lekker buiten bezig zijn met de wintervoorbereidingen van de tuin, ervaar ik toch ook een heel groot nadeel van deze tijd van het jaar. Het nog lang donker zijn ’s morgens en het vroege donker worden ’s avonds.

Vooral praktisch gezien een probleem. Ik sta vroeg op en ga dan meestal eerst voeren en daarna zelf eten en dan aan of naar het werk. Dat hangt ervan af. En het voeren gebeurt nu zowel ’s morgens als ’s avonds in het donker. Niet alleen praktisch heel vervelend voor mij want dit moet allemaal met een zaklamp gebeuren maar voor de beestenboel ook niet fijn. Zij raken van slag door deze activiteiten in het donker om nog maar niet te spreken van dat rare lichtje dat alle kanten op gaat. Ongerust gegak komt me tegemoet, zelfs Piep vertrouwt het dan allemaal niet zo meer.

Dus, wanneer het enigszins mogelijk is, probeer ik de voermomenten later in de morgen te doen maar dat haal ik niet wanneer ik om 8.00 op mijn werk moet zijn. Enige mogelijkheid die dan nog open blijft is om tussen de middag naar huis te komen en dan te voeren. Dus wat mij betreft mogen de dagen best wat langer duren. (Raar gezegde eigenlijk, de dag duurt net zo lang alleen is het niet zo lang licht.)

Het kattenluikje gaat ook al open in het donker en ofschoon de meisjes dan wel naar buiten kunnen, zie je toch dat ook zij liever wachten tot het wat lichter wordt. ’s Avonds is dit probleem er niet voor ze. Dan zijn ze graag langer buiten, ook in het donker. Behalve wanneer het koud is of regent. Dan liggen ze al lekker binnen wanneer we thuiskomen. En zodra we de kachel aanmaken wordt de beste plaats door hen bezet natuurlijk.

Ook aan Snor merk ik dat het ritme verandert. Hij zit vaak al in het donker op ons te wachten maar dat zien we natuurlijk niet altijd omdat hij grotendeels zwart is. Ook wanneer hij zich ’s avonds nog komt melden, kan het zijn dat hij al een tijdje heeft zitten wachten. Gewoon omdat we hem niet hebben gezien. We te veel gefocust waren op de tv. Je merkt aan hem maar ook aan Piep dat ze het jammer vinden dat we veel en veel minder buiten zijn. Dat is iets waar we echt op moeten letten. Dat we Snor en Piep niet teveel vergeten door onze dagelijkse beslommeringen. Niet dat zij dat laten gebeuren overigens. Ieder heeft zo zijn of haar manier om ons aan hen te laten denken. Piep waggelt richting huis en serre en gaat daar een beetje zitten rommelen. En tussendoor ineens eens even hard kwaken. Dat is wel een duidelijk signaal. Snor heeft een eindeloos geduld. Hij gaat naar de deur liggen kijken alsof hij ze met zijn gestaar kan openen. Ook hij mauwt af en toe eens wanneer het hem te lang duurt. En dat is goed want zo worden wij in ieder geval op hen geattendeerd. ‘Jeetje, is het alweer zo laat?’

Uit ervaring weet ik ook dat deze dagen uiteindelijk erg op mijn gemoed gaan spelen. Ik ben een mens van het licht. Donker is prima maar niet te lang. Licht geeft me de energie om de dingen te doen die gedaan moeten worden, licht zorgt ervoor dat ik naar buiten wil en kan, en buiten zijn is voor mij enorm belangrijk. Het donker zorgt ervoor dat ik passief wordt, of ik dit nu wil of niet. Het gaat op de een of andere manier in mijn systeem zitten. Dus daar moet ik een beetje mee oppassen. En we zijn er nog niet, de kortste dag moet nog komen. Of is het de langste dag.

Het is maar hoe je het bekijkt…