Half september en het waait weer ontzettend hard. Dit is voor mij echt het jaar van de wind geweest. En persoonlijk houd ik niet zo van wind. Maakt me allemaal niet zoveel uit, regen, veel regen, warm, heel warm, onweer. Ongemakkelijk maar mee te leven. Maar wind, hard waaien en vooral windstoten die maken me zo ontzettend onrustig. Dan weet ik bijna niet wat ik met mezelf aan moet.
Maar goed. Het waait dus. Mooi weer eigenlijk, niet koud maar met harde wind en windstoten. Ik ben buiten bezig omdat Piep al een aantal dagen haar quality-time heeft moeten missen, en die halen we nu in. En niet alleen Piep vindt dit gezellig, ook de poezen. Alles is in mijn buurt: onze dames spelen samen of liggen op het tuinset. Snorremans ligt onder de tuintafel op een stoel. Niet dat ik dat meteen in de gaten heb maar als ik opkijk van mijn werk, ik ben het onkruid aan ’t wieden, ligt hij er ineens. En heel dichtbij. Blijkbaar is hij intussen zo vertrouwd met ons dat hij het aandurft om erbij te komen liggen. Fijn.
Vanmorgen heb ik hem een hokje gemaakt naast de tuindeuren. Het ligt een beetje beschut maar toch zo dat hij alles in de gaten kan houden en eventueel weg kan lopen mocht hij daar behoefte aan hebben. Maar nu het zo waait zie ik dat de bladeren allemaal naar die hoek toe waaien. En is het daar dus minder rustig dan ik in eerste instantie dacht. Nog even nadenken waar ik het hokje dan naar toe moet verplaatsen.
Hij is de laatste tijd veel in mijn buurt, ook als ik binnen aan mijn bureau aan ’t werk ben. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hem dan liggen. Lekker relaxed. Vandaar dat ik hem een hokje wil maken. Straks als het weer minder wordt en het kouder is, heeft hij dan een plaatsje van waaruit hij toch alles in de gaten kan houden en er een beetje bij is. Ik denk niet dat hij ooit zo tam wordt dat hij binnen kan komen wonen maar hij wordt wel steeds meer eigen. We zijn al zover dat als ik hem voer, hij begint te eten als ik nog bezig ben met zijn eten te prakken. Hij raakt me dan af en toe aan met zijn neus maar heeft dat niet in de gaten. Of doet heel goed alsof…
Wanneer ik naar binnen loop voor een kop koffie te halen, loopt hij met me mee. Hij heeft honger want hij begint zachtjes tegen me te mauwen. Na hem wat gegeven te hebben loop ik weer naar achteren met mijn tablet.
Nauwelijks geïnstalleerd komt de beestenboel er weer aan. Piep moet even komen kijken wat ik aan ’t doen ben en pikt zo links en rechts eens aan ’t kussen en mijn broek. Saartje ligt lekker in de stoel naast me en Maudje gaat op het kussen liggen dat ik gebruik als steuntje voor mijn tablet. Dat typt niet zo lekker maar levert wel leuke foto’s op. 
Piep maakt van de gelegenheid gebruik om richting Saartje te pikken maar dat heb ik pas in de gaten als ik Saartje zacht hoor sissen en een pets hoor. Saar heeft een tik uitgedeeld op Pieps neus. Maar die wil eigenlijk niet van ophouden weten dus moet ik even ingrijpen. 
Dat wordt Maudje weer te druk, die vertrekt van mijn schoot naar een rustiger plaatsje. Uiteindelijk belanden de dames samen in de tuinstoel. En dan is er weer rust. Saar en Maud slapen, Piep slaapt en ik kan verder gaan met mijn stukje.
Ondertussen waait het behoorlijk verder en vliegen de bladeren ons om de oren. Het wordt echt tijd om de platanen te snoeien.
Ik heb daar straks een foto gemaakt van Piep toen ze aan ’t zwemmen was. Ze zwom tussen de bladeren. Het lijkt me grappig om deze naast de foto te plaatsen die ik van haar heb toen ze in het voorjaar tussen de bloesem zwom. De jaargetijden mooi in beeld.
Niet dat ik al aan de herfst toe ben eigenlijk. Eigenlijk heb ik niet echt het idee dat er zomer is geweest. En ik zou toch zo graag nog een paar heerlijke nazomerdagen willen hebben. Nog even van de zon en de warmte genieten. Nog even lekker buiten zitten en zorgeloos een glaasje drinken, genietend in de tuin. Maar dat maakt de natuur niet zoveel uit. Die gaat haar eigen gang. En dat is maar goed ook…
De Piep-show 
Een gedachte over “Het wordt herfst….”