Appels, appels, appels…

De appelbomen schudden zich. De ganzen en vooral de eendjes vinden het geweldig. De gevallen appels trekken een hoop beestjes aan en de eendjes vliegen van hot naar her om maar het aller-lekkerste insectje voor de neus van een andere Piep weg te kapen. En snel dat ze zijn! Ongelooflijk!

Maar goed. De appels dus. (Ik heb dat even moeten opzoeken. Is het nou appels of appelen? In onze streektaal hebben we het over appelen maar in het Nederlands klonk het een beetje vreemd vond ik. Vandaar het opzoekmoment. In België gebruikt men meer  het meervoud ‘appelen’ en in Nederland ‘appels’. Maar het kan dus allebei. Appels of appelen.)

Ik roep al een aantal jaren dat ik ooit nog eens stroop wil proberen te maken maar het is er nog niet van gekomen. Dit jaar echter kwam manlief op een bepaald moment met de gevallen appels aan. Ze lagen in de weg met maaien en daarom had hij de beste maar opgeraapt. Het waren er nog niet zoveel, een kilo of 5 na schoonmaken. Eigenlijk perfect om eens te proberen of hier een lekkere stroop van gemaakt kon worden.

De appels werden op het vuur gezet, net onder water en aan de kook gebracht. Nadat ze even hadden gekookt moesten ze worden uitgezet om vervolgens een nacht te staan. De daaropvolgende dag werd het kookvocht door een zeef gedaan, vervolgens in een ketel gegoten en werd de appelpulp nog even uitgewrongen in een handdoek. Het vocht wat dit opleverde werd ook in de ketel gedaan en toen kon het inkoken beginnen. Het duurde echt heel erg lang voordat het sap zodanig in ging koken dat het op een stroop begon te lijken. Heel erg veel zat er toen al niet meer in de pan. En toen begon het moeilijkste. Het juiste moment bepalen wanneer het vuur uitgezet moest worden. Want als de siroop is afgekoeld kun je pas zien hoe stroperig het geheel is. En het moet natuurlijk wel smeerbaar blijven. En deze eerste keer lukte het, wonder o wonder, prima! Deze eerste poging leverde twee ieniemienie potjes stroop op. De eerste echte Gebroker Kruutje. Het restje uit de pan bewaarden we voor ons zelf en de twee potjes gingen naar de twee mensen die dit hele proces het meest zouden waarderen. Eerste probeersel geslaagd!

Dat smaakte naar meer!

En dus komt manlief een aantal dagen later met heel veel meer appels aan. Of ik die even wil verwerken.

Nou….

Sowieso hebben we het niet over even en dan nog, hoe moest ik zoveel appels verwerken? Pan voor pan zag ik niet echt zo zitten. Maar enthousiast geworden door het eerste probeersel zag manlief wel mogelijkheden voor de meer technische kant van het verhaal. Daarom, en alleen daarom, ging hij me ook helpen met de rest van het stroopmaken. En dus zaten we met zijn tweetjes op een mooie zonnige dag achter onder de platanen appels schoon te maken. En algauw waren we niet meer met zijn tweetjes maar met een heleboel meer beestjes. De wespen vonden het geweldig wat we aan het doen waren. Ik vond het al een ietsje minder leuk plan. Was dit een voorbode voor het vervolg van dit probeersel?

Dat laat ik jullie een volgende keer weten…

Tot dan!