Egeltje in nood deel 2

De ochtend na het vinden, tref ik in de serre een opgekruld ronkend egeltje aan. Alle bakjes zijn leeg en het papier in de bench is nat van het water. Blijkbaar heeft hij geprobeerd te drinken maar is het water deels de bench in gelopen. Dàt en meneers pies natuurlijk. Ik maak alles schoon, geef hem vers water en nog wat eten. Heeft hij dat nog gehad voordat we hem los laten.

Uiteindelijk lopen manlief en ik naar achteren. De bench met het egeltje zetten we ongeveer op de plaats waar we hem hebben gevonden. We tillen het beestje eruit en leggen hem op de grond, onder een bramenstruik. Zo kan hij zich op zijn gemak ontrollen wanneer hij zich veilig genoeg voelt. Het duurt een tijdje voordat dat gebeurt maar we zien dat zijn neusje druk aan het snuffelen is. Om zich dan, eindelijk, te ontrollen. Maar dan gebeurt er iets vreemds. Hij heeft er blijkbaar moeite mee om vanuit zijn positie rechtop te komen. Wanneer hij dan eindelijk staat en gaat lopen zien we dat zijn linkervoorpootje niet meedoet. Het sleept mee zonder dat het egeltje hem gebruikt om zich af te zetten. Daardoor komt hij bijna niet vooruit. We zien het even aan maar pakken hem daarna toch weer op. We controleren zijn pootje. Het lijkt erop dat er een wondje is geweest maar zeker weten doen we het niet omdat het beestje nu fit genoeg is om zich stevig op te rollen. Misschien is het verstuikt? Meneer gaat in ieder geval terug in de bench en we nemen hem weer mee naar binnen.

Wat nu? De egelopvang bellen heeft geen zin omdat deze geen egels opnemen vanwege de drukte. Toevallig is de buurvouw iets verderop in de straat begonnen als vrijwilligster op de dierenambulance. Zij brengen de dieren die zij aantreffen vaak door naar het Natuurhulpcentrum in Opglabbeek. En dat is een gelukkig toeval want nu kan ik haar eventueel vragen om Juulke mee te nemen. (Ja, hij heeft inmiddels een naam.) Ik neem contact op met de buurvrouw en we spreken af dat ik Juulke blijf verzorgen tot zondag. Mocht het niet beter gaan, dan neemt zij hem maandag mee.

Misschien gebeurt er een wonder. Misschien doen goede zorgen en rust hun werk. Het zou fijn zijn wanneer we hem uit kunnen zetten op zijn eigen terrein. Wanneer we hem mee moeten geven zal hij uiteindelijk elders worden uitgezet.

Vanwege Juulkes geur krijgt hij een ‘woning’ in de garage. Wel een grotere woning omdat ik zijn water nu op een bordje doe en niet in een kom. Ik heb het idee dat hij zich niet genoeg kan oprichten om uit de kom te drinken zonder dat het water over hem heen gutst. Dan maar wat vaker controleren en het krantenpapier vervangen. Om hem tegen de vliegen te beschermen pak ik zolang een gordijn af in de serre en drapeer dat rond zijn kooi. Ik heb zo snel niets anders.

De dagen erna wordt Juulke goed voorzien van eten en water en hij maakt er goed gebruik van. Hij knabbelt lekker én hoorbaar aan de brokjes. Toch gebruikt hij zijn pootje niet. Ten langen leste appen we onze buurvrouw weer dat we hem zondagavond brengen. Wie weet kunnen ze in het NHC meer voor Juulke betekenen.

En net wanneer we aan de deur staan bij de buurvrouw ziet manlief ineens dat Juulke zijn pootje een beetje mee beweegt! Gespannen staan we er met zijn drieën met onze neus bovenop. En inderdaad. Het pootje lijkt mee te doen. Wat nu?

Alle voors en tegens worden tegen elkaar afgewogen maar uiteindelijk besluiten we om Juulke toch mee te geven. Het NHC kan foto’s maken en dus beter handelen naar de situatie. Terwijl wij Juulke alleen kunnen verzorgen tot we zien dat het uiteindelijk beter met hem gaat. Of niet. Bij het NHC zal hij beter af zijn. Het enige wat heel erg jammer is, is dat hij niet meer op zijn eigen terrein terug zal komen. Maar ja. Als hij maar beter wordt. Daar gaat het om. En wie weet. Wordt het nog eens vervolgd…