Kattengriep?

Er is iets aan de hand met Maudje.

Al wekenlang doet ze niets anders dan slapen. Nu is ze van nature al niet de meest actieve poes maar dit slapen voelt niet goed.

In eerste instantie wilde ze de hele tijd naar de zolder vertrekken zodra we ‘s ochtends wakker werden. Daar kon ze zich uren lang verstoppen. We konden roepen wat we wilden maar ze kwam niet naar beneden. En dat terwijl ze normaalgesproken geen bakje voer laat staan en ze, zodra ze de kans krijgt, dat van Saartje ook nog even opschrokt. Dus tilden we haar op voordat ze naar de zolder kon vluchten en zetten haar in de woonkamer neer. Daar installeerde ze zich dan op manliefs luie stoel om hier vervolgens de dag weg te slapen. Op een uurtje ‘s avonds na, dan kreeg ze de kolder in de kop en racete ze de hele kamer door. Om vervolgens in een vreetbui alles op te eten wat haar voor haar neus kwam. Om dan weer te gaan liggen. En dat doet ze nog steeds. Al wekenlang nu.

In eerste instantie dachten we dat het tijdelijk was, de agenda van vorig jaar leerde dat we in deze tijd de dierenarts met haar hebben bezocht en dat ze toen aan kattengriep leed. Nooit van gehoord maar waarom zou een kat geen griep kunnen hebben, nietwaar? En ofschoon de kenmerken nu weer het zelfde zijn (steeds met haar tong haar mond aflikken alsof ze dorst heeft, heel veel slapen, af en toe behoorlijk naar binnen gekeerd kijken en lijken, ze reageert dan niet op ons), beginnen we ons toch zorgen te maken. Waardoor we besluiten om toch maar weer de gang naar de dierenarts te maken. In het verleden hebben we een hele lieve kater gehad die te vroeg is overleden doordat hij een tumor had die het hart dicht drukte. Hij is zonder ons en zonder dat we hierover verwittigd werden, ingeslapen bij onze toenmalige dierenarts. Iets wat ik tot op de dag van vandaag heel erg vind. En dit schrikbeeld zorgt ervoor dat we de dierenarts bellen voor een afspraak.

We kunnen gelukkig snel terecht. Maudje wordt uitgebreid onderzocht. Iets wat ze zich allemaal geweldig goed laat gevallen. Geen boze blikken, geen nageltjes die uitschieten, zelfs niet wanneer haar temperatuur wordt opgenomen. Ze blijft kalm wanneer haar nekje geschoren wordt om bloed te kunnen afnemen. En tijdens het bloed afnemen wat niet geheel vlekkeloos verloopt, blijft ze ook rustig. Haar bloed blijkt moeilijk af te nemen te zijn. Sowieso moet er al vier keer geprikt worden voordat het bloedvat gevonden wordt. En dan blijkt het bloed erg stroperig en loopt het niet snel het buisje in. Al met al geen fijne ervaring. We spreken af dat de dierenarts ons belt zodra de uitslag binnen is.

We vertrekken weer naar huis. In de auto snort Maudje alweer en eenmaal thuis gaat ze zich weer in de luie stoel liggen na op wat slagroom te zijn getrakteerd omdat ze zo zielig is. Dat ze toch stress heeft ervaren blijkt wanneer ik de reistas wil wegzetten. Het kussentje dat ik erin heb liggen was helemaal nat. Van stress heeft ze dit ondergeplast. Tja, dat is haar niet kwalijk te nemen. Kwestie van even een wasje draaien en alles kan weer weggezet worden tot nader gebruik.

Daags erna worden we gebeld. Er zijn geen bijzonderheden te vinden in het bloed. Voor de zekerheid laat de dierenarts nog even controleren op kattenaids en nog iets. Kwestie van formaliteit. Ik ben haar kwijt bij het woord kattenaids. Dat zal onze Maud toch niet hebben?! Ik houd me even vast aan de woorden formaliteit en maandag. Een beetje ontdaan verbreek ik de verbinding.

Maandag.

Maandag horen we meer.

Pfffff. Dat is overmorgen. Niet zo heel erg lang, toch?

Toch?