Tja….

En op een dag is ons oudste kippetje er niet meer.

De dag tevoren heb ik haar nog opgepakt en geknuffeld. En merkte ook al hoe licht ze wel niet was. Ik heb haar nog gedruppeld tegen wormen in de hoop dat ze nog wat langer bij ons zou blijven. Maar het heeft niet mogen baten. We hebben haar begraven en toen was er een leeg plekje over in het hok.

Omdat ik al een tijdje aan het kijken was voor twee kippen die donkerbruine eieren zouden leggen, besloot ik er nu dan toch echt werk van te maken. We hebben op dit moment nog twee Araucana’s (de zonder kont versie, oftewel de Bolaraucana) die groene eieren leggen en twee kippen die gewoon lichtbruine eieren leggen. Als we er nu nog twee kippen bijhalen die donkerbruine eieren en twee die witte eieren leggen dan hebben we het kleurenpalet compleet. Vind ikzelf erg leuk.

En dus werd er eens gekeken op internet wat het zoal aan kippen gaf die donkerbruine eieren leggen. En kwam ik uit bij de Marranskip.

Maar ja…

Ik wil wel kippen die ingeënt zijn en van een betrouwbare leverancier komen. En ook nu weer blijkt dat soms de dingen gaan zoals ze gaan.

Op een bepaald moment word ik gebeld door een vriendin die weet dat ik op zoek ben naar de Marrans. Ze staat in een winkel voor dierbenodigdheden en daar hebben ze Marranskippen. Of ze er twee mee moet nemen? Jaaaa! Graag!

En dus lopen er diezelfde middag nog twee kippetjes extra in het kippenhok. Kippen is eigenlijk een groot woord. Het zijn eigenlijk nog kuikens, wel grote al, maar toch kuikens. En lopen… ze zijn natuurlijk boem pats uit hun vertrouwde omgeving gehaald en weer in een nieuwe geplaatst. Nooit leuk. Dus houden ze zich vooralsnog op in het kippenhok. Heel schuw in het hoekje en later op stok. De dag erna gaat het wel al beter. Ze lopen eens naar buiten maar laten zich alle hoeken van de ren zien door onze twee oudste kippen. En onze twee oudste kippen zijn echte haaibaaien hoor. Stel nu dat die nieuwe net dat lekkere hapje voor hun neus zal wegpikken! No way hoor! No way!

Wat wil nu het geval? Een van onze Araucana’s is broeds. Ze zit al een hele tijd op het nest. Ervan af jagen helpt niet, ze gaat steeds weer terug op het nest. Nu laat ik het maar zo in de hoop dat het overgaat.

Omdat ik nu tussendoor wat vaker een kijkje neem in het hok vanwege de nieuwelingen, loop ik op dag drie ‘s middags maar weer eens naar achteren. Ik doe de deur open en tegen mijn verwachting in, zit er maar één nieuweling op stok.

Waar is die andere nu?

Ik kijk rond, zie alleen het nest bezet door de Araucana en wil al naar buiten gaan om de ren te inspecteren wanneer ik een raar geluidje hoor. Ik kijk nog een keer naar het nest en val dan bijna om van verbazing. En daarna moet ik keihard lachen. Het kan zo gemakkelijk zijn! Ook in de dierenwereld. De Araucana is broeds en heeft moederlijke gevoelens en onze nieuwe kip, eigenlijk nog een groot kuiken, heeft behoefte aan moeders vleugel. Dat is in ieder geval wel duidelijk. Onze nieuwe Marrans heeft haar thuis gevonden onder de Araucana’s vleugel. Samen zitten ze op het nest. De een onder de vleugel van de ander. Wat moet dat warm zijn ocharm. Maar ook, wat lief.

Ik laat ze maar. Het zal wel goed komen. Ook dat is de natuur.

Voor nu zijn ze allebei gelukkig.

Intussen heb ik nog twee Leghorns erbij gehaald. Voor de witte eieren én om de aandacht van onze haaibaaien af te leiden van de Marrans. Deze Leghorns zijn al wat groter en laten zich niet zo snel van de wijs brengen door de oudere kippen. Het zijn mooie spierwitte kippen. Althans toen ik ze in de ren erbij heb gezet. Een paar uurtjes later was van dat wit nog maar weinig over toen de dames het zandbaden hadden ontdekt…