Een aantal weken geleden, met de aankondiging van mooi weer, heeft manlief het zwembad in orde gemaakt.

Het leeglaten neemt een tijdje in beslag en daarna het poetsen ook. Een hele herfst en winter alleen maar gebruik door de eendjes, heeft zijn sporen na gelaten. Maar nu moet de groene soep plaatsmaken voor mooi helder en vooral schoon zwemwater. Voor ons welteverstaan.

De eendjes snappen er niks van. Het water komt steeds lager te staan! Verbaasd staan ze op de rand te kijken. Ik ben bang dat ze erin zullen vallen maar manlief maakt zich niet zo’n zorgen. Aangezien we ‘s middags een communiefeest hebben, laten we rond 12.00 uur de boel de boel. Na een gezellig feest komen we ’s avonds weer thuis. En natuurlijk zijn de eendjes nergens te vinden. Normaalgesproken worden we thuis verwelkomd met gesnater wanneer de auto door de poort komt maar nu is er stilte. We roepen en dan horen we iets. Er bekruipt me een vermoeden. We lopen langzaam naar het zo goed als lege zwembad en ja hoor. De dames zitten onder een gezellig gesnater in de nog resterende troep te wroeten. Het voordeel van vleugels. Wanneer je valt, ga je maar vliegen. We proberen om ze eruit te lokken maar de dames hebben er nog geen zin in. En ze weten niet waar ze eruit moeten. Voorzichtig leiden we ze naar de trap. Maar de eerste treden zijn te kort voor hun zwempootjes. Ik pak het snoeppotje en rammel er eens mee. Ze reageren er wel op maar dat eruit komen blijft moeilijk. Uiteindelijk leg ik op iedere trede snoepjes. Dat werkt. De eerste drie korte treden blijken nog steeds een probleem maar om de eerste brede trede te bereiken, gooien ze alsnog hun vleugels in de strijd. Zo komen ze stap voor stap naar boven. Hoera voor de snoepjes. Aangezien de dames nu toch hun nachthok ingaan, hoeven we ons voor de nacht geen zorgen te maken.

De dag erna gaat manlief verder met poetsen onder grote belangstelling van de drie P’s. Met argusoogjes en onder zacht gesnater volgen ze iedere stap die hij maakt. Wanneer hij dan ook nog de slang in het bad legt en deze het water erin laat klateren, is het enthousiasme niet van de lucht. Langs de rand van het bad zittend, houdt manlief alles in de gaten. Intussen heeft hij een serieus gesprek met de drie P’s. Nee, ze mogen er nu niet meer in. Ze hebben hun eigen zwembadje en daar moeten ze het vanaf nu mee doen. Einde discussie.

Het water loopt de hele dag en nacht door en ’s morgens hebben we een vol zwembad. Een zwembad bovendien dat er nu ook weer uitziet als een zwembad. De eendjes zijn helemaal wild. Natuurlijk willen ze er graag inspringen. En wel meteen. Maar het mag niet meer. Ja, een enkel keertje nog maar ook niet meer dan dat.

Manlief gaat naar binnen om een kop koffie te halen. Wanneer hij terugkomt lachen de eendjes hem uit vanuit het water. ‘Ha, ha ,ha’, lijken ze te grijnzen. ‘Wat denk jij nou?’

We hebben het over het afzetten van een stuk tuin zodat ze echt niet meer in het bad kunnen wanneer me iets invalt. Ik ga de luchtbedjes poetsen en dat trekt de aandacht van de dames. Dit vinden ze helemaal geen leuke dingen! En dat is precies wat ik al dacht. Het bedje wordt in het bad gegooid et voilà! De eendjes trekken zich beledigd terug. De hele dag komen ze steeds even naar het zwembad gelopen om te kijken of dat ding er nog in zit. En dat doet het. Waarna ze zich vervolgens beledigd snaterend weer terugtrekken onder de boom.

Ik ben benieuwd hoe lang dit truckje zal werken. Want onze dames zijn niet zo bang aangelegd. En inventief. Heel inventief…