Arm Obertje

Zoals gezegd in mijn vorig blog: er is van alles aan de hand in beestenboel-land.

De egels komen nog steeds volop eten. Helaas is het er eentje minder. Aan het werk in de wei hebben we een egel in het raster van het hek gevonden. Hij wilde zich erdoorheen wurmen maar is blijven steken. Met de dood als gevolg. Heel erg jammer. Vooral omdat hij gewoon onder het hekwerk door kon. Ruimte genoeg. We hebben nog gezocht of er niet een egelnestje in de buurt was maar hebben niets kunnen vinden.

De buurvrouw iets verderop belde ook met een vraag over een egel. Ze vond hem terwijl hij op klaarlichte dag op haar pad kwam. Manlief en ik hebben hem proberen te bekijken maar dat lukte niet. Hij rolde zich te stevig in. En met de handschoenen die ik toen aanhad  kon ik hem niet ontrollen. Bleef over de egelopvang, Deze bleek helaas vol te zitten en nam geen egels meer op. Uiteindelijk is de dierenambulance hem komen ophalen.

En de kippen. Nu het met Otje gelukkig goed gaat, dient de volgende kip met problemen zich alweer aan. Een van onze witte kippen dit keer. Een van de twee Speedy’s. Ze blijft in een hoekje van de tuin wat ineengedoken rondhangen. Af en toe pikkend op iets op de grond en heel opvallend, af en toe gapend. Onderzoek op internet levert de gaapziekte op. Veroorzaakt door een worm. Gelukkig heb ik altijd een wormkuur op voorraad. ’s Avonds maar meteen in de nek gedaan. Dan zitten de meisjes braaf op stok en kan ik ze gemakkelijker vast pakken zonder stress. Nu maar hopen dat het werkt. De witte eieren moeten we dan wel een weekje weggooien maar goed, het zij zo. Over de witte eieren gesproken: bij het doen van de tuin van mijn schoonmoeder kwamen we een nestje tegen met alleen maar witte eieren. Blijkbaar vindt een van de Speedy’s dit een beter plekje dan het nachthok.

En dan is daar Obertje nog. Het arme meisje komt op een dag futloos uit het nachthok. Normaalgesproken beginnen onze eendjes behoorlijk hyper aan de nieuwe dag. Ze staan te springen voor het deurtje, snaterend dat het een lieve lust is. Maar vandaag is dat anders. Obertje komt wel naar buiten maar langzaam. Ze volgt de tuin in maar gaat aan de rand van het gazon zitten. Nou, zitten… dat wil ze wel maar blijkbaar gaat dat niet. Dus blijft ze staan. Heel stilletjes. De hele ochtend door op dezelfde plek. In ‘snoepjes’ heeft ze geen trek. Met argusogen houd ik haar in de gaten. Haar houding komt me bekend voor. En doet me het ergste vrezen. Ze zit breed en om de zoveel tijd lijkt ze te drukken. Zou ze last hebben van een ei dat er niet uit wil? Of iets anders? Ik vertrouw het niet. Uiteindelijk bel ik onze dierenarts en leg haar het probleem voor. Ze komt eigenlijk tot dezelfde conclusie als ik. Of er zit haar iets in de weg, een ei bijvoorbeeld, of ze heeft een eileiderontsteking. Haar met haar kontje in lauw water zetten zou kunnen helpen. Zo niet, haar bevoelen, ook van binnen en anders op consult en eventueel een antibioticakuur halen. Ik dacht het al. Weten jullie het verhaal nog van onze bruine kip  die een stuk glas had gegeten (zie Au, au, au!)? Zo zit Obertje nu ook.

Wachtend op manlief voor hulp maak ik alvast een emmer met lauw water klaar. En zet ik de olijfolie alvast binnen handbereik. Obertje laat zich gemakkelijk oppakken. We voelen haar buikje af maar voelen niets. Geen ei dat in de weg zit maar dat hoeft niets te betekenen. We zetten haar met haar kontje in het water. Een paar minuutjes. Ons meisje laat zich alles welgevallen. Toch weet ik dat het dit niet is. Er zit haar iets in de weg. Ik zie het aan haar manier van zitten en haar continu drukken. Ik kijk manlief eens aan en hij knikt. Hij denkt hetzelfde. Hij pakt haar stevig vast en intussen smeer ik mijn hand en vingers goed in met olijfolie. Heel voorzichtig ga ik haar poepgaatje  binnen met mijn vinger en begin te voelen. In eerste instantie voel ik niks. Ze is leeg. Maar dan voel ik een hele dikke vaste knobbel. Ik kan er omheen komen en druk  de knobbel heel voorzichtig naar buiten. Obertje piept en mijn hart krimpt ineen. Het moet pijn doen, dat kan niet anders. Wanneer de knobbel eruit is en op het gazon ligt, lijkt er niets meer in Obertjes lijfje te zitten. Vooralsnog laten we haar rusten. Toch lijkt het alsof ze meteen is opgeknapt. We bekijken het ding wat in haar zat en het blijkt een ei te zijn. Of het is een ei geweest of het is een onafgemaakt ei. Dat weten we niet. Feit is dat de ei-inhoud weg is en dat er iets is overgebleven: een dik vel omgeven door korreltjes schaal. Wat zorgde voor een enorme prop in Obertjes darmen.

We houden Obertje de verdere dag in de gaten maar het lijkt iedere minuut beter met haar te gaan. En inderdaad. Even later staat ze vol overtuiging van haar ‘snoepjes’ te pikken. Die ze eerder heeft laten staan. Eind goed, al goed.