Teek

De laatste tijd komt Snor ’s morgens opdagen nadat ik de beestenboel in de wei verzorgd heb.

Zo ook vandaag.

Eergisteren en gisteren heb ik hem de wormkuur kunnen geven. Door wat room gemengd weliswaar maar toch. Hij heeft de kuur gehad. Hij is ook wel heel erg mager op het moment.

Daarbij heb ik alle vier de katten en Luca, een pipetje in de nek gedaan voor de vlooien en teken. Dit vraagt sowieso om een uitgekiende aanpak. Luca en Jup zijn geen probleem. Zelfs Snor laat zich het pipetje onder het eten netjes in zijn nek doen. Maar Saar en Maud?! Ze weten gewoon wanneer ik van plan ben om hen dit te geven. En waar ze normaalgesproken niet kunnen wachten ’s morgens tot het luikje open gaat, laten ze zich die dag natuurlijk niet zien maar erger, ook niet pakken. En ik heb geen zin in gerace om de tafel! Vandaar dat ik deze keer voor een andere aanpak kies. ’s Morgens doe ik alsof het een dag is als alle anderen en ze gaan dan ook blij mee naar buiten, samen naar de wei achter. Ik weet dat ze daarna toch weer één voor één naar binnen komen om te eten. Waarna ze bij me komen slijmen om meer als ik aan de computer zit te werken. Heel voorspelbaar allemaal. Dus zodra Saartje zich komt melden, pak ik haar op en geef haar het pipetje dat ik natuurlijk allang klaar had gezet. Beledigd worstelt ze zich los en stuift naar buiten. Prima. Naar buiten met die vieze beestjes. Even later meldt Maudje zich en ook bij haar volg ik dezelfde procedure. Tjonge, dat gaat prima zo. Doen we volgende weer op deze manier. Stuk relaxter voor alle betrokkenen.

Het is niet te geloven maar ook de teken zijn weer volop aanwezig. Vervelend voor de beestenboel en opletten voor ons.

Terug naar Snor.

Gisteren zag ik dat hij zich royaal gekrabd had in de buurt van zijn oor. Inderdaad, daar had zich een teek genesteld. En het krabben mocht niet baten. Het werd wel wond maar de teek zat er nog. Vandaag zie ik dat de teek er nog zit maar hij ziet een beetje bleekjes van achteren ;). En omdat Snor meer komt voor het uitgebreide knuffelmoment ’s morgens dan voor zijn eten, probeer ik vandaag nog eens een beetje richting teek te aaien. En waar hij zijn lijf normaalgesproken wegdraait van mijn hand als ik naar Snors smaak iets te lang blijf ‘aaien’ in de buurt van plekken die ik wil onderzoeken, laat hij me nu mijn gang gaan. Een beetje verbaasd besluit ik om het moment met beide handen aan te grijpen, zowel letterlijk als figuurlijk. Ik aai rond het plekje op zijn hoofd bij de teek en pak dan de teek vast en geef er een rukje aan.

En het is gelukt! Met een beetje haar van Snor erbij, dat dan weer wel maar de teek is weg. En ze is inderdaad al dood net zoals ik dacht. Heeft het spul zijn werk dus toch al gedaan. Weer een plekje minder om aan te krabben voor Snor.

Wat me nog het meest verbaasd is dat Snor geen kik heeft gegeven! Hij eet gewoon door en laat me ook weer doorgaan met aaien. De rest van zijn lijf onderzoekend op een geruststellende manier. Liet hij me nou maar een keer aan die klitten. Maar dat zal wel weer net wat te ver gaan.

Ach ja, tevreden zijn met wat je hebt of mag in dit geval.

Toch weer een kleine sprongetje voorwaarts.

Het wordt nog wat…