Achter in de wei is het af en toe een kabaal van jewelste.
De lente zit in de lucht en dan beginnen ook de hormonen op te spelen. Bij de katten maar ook bij de ganzen. En dat gaat er heel erg luidruchtig aan toe. Iedere gans verkondigt luidkeels zijn of haar mening bij het paartje dat ‘het’ aan het doen is. Niks geen privé moment, gewoon open en bloot. Mocht het paartje toevallig een beetje apart staan dan vliegt de rest van de bende er wel zo snel mogelijk naar toe. Stel je voor, ze zouden iets kunnen missen.
Ik weet niet of jullie het nog weten maar Gijs bleek in het verleden nogal pech te hebben met zijn vrouwtjes. Aan de andere kant weet ik niet of het altijd pech is geweest die de euvels van de vrouwtjes veroorzaakten. Omdat Gijs er een hardhandige aanpak op na blijkt te houden.
Toen ik vanmorgen dan ook de wei in liep en hier een gans aantrof die vlak bij de ren van de eendjes lag en ook bleef liggen ondanks dat ik vlak erlangs liep en ondanks dat de troep aan de andere kant van de wei was, was mijn eerste gedachte ‘Gijs weer!’. Vooral ook omdat het één van zijn twee vrouwtjes was. Om de gans niet te laten schrikken besloot ik eerst om het gewone ritueel af te werken. Maar na het voeren lag de gans nog steeds op hetzelfde plekje. Het brood dat ik haar had toegeworpen had ze niet aangeraakt. Dat had Gijs intussen weer weggekaapt. Ook stond Gijs de liggende gans zachtjes met zijn snavel over haar veren te strelen. Hij maakte zachte geluidjes. Het kwam erg lief en bezorgd over. Zijn andere vrouwtje stond erbij en leek over hen te waken. Uit ervaring weet ik echter dat Gijs er niet om maalt of zijn vrouwtjes kreupel of ziek zijn wanneer meneer zijn gerief wenst te halen. Dat gaat gewoon altijd door.
Omdat ik toch wilde controleren wat er nu aan de hand was, liep ik heel rustig naar de gans toe. Natuurlijk wist ze meteen wat de bedoeling was. Ze begon weg te krabbelen en toen kon ik zien dat ze één poot niet op gang kreeg. Uiteindelijk kreeg ik haar in een hoekje en kon ik haar oppakken. Ze liet het zich allemaal goed doen. Mijn onderzoek leverde echter niets op. Ik kon niks geks vinden. De gans gaf geen kik toen ik haar poten onderzocht. Op de reactie van de gans kon ik niet afgaan omdat de pijngrens van ganzen heel hoog is. Aan haar pupillen kon ik echter zien dat ze enorm gestrest was. Toen ik haar ten langen leste maar in het hokje wilde zetten dat manlief had gemaakt voor als de ganzen willen gaan broeden, wilde ze toch zo snel mogelijk bij me vandaan. Ik kreeg een vleugel behoorlijk hard tegen mijn jukbeen. Zo was ik meteen weer bij de les. Ze vluchtte weg naar de rest van de groep maar het ging allemaal moeizaam. Ik besloot het even te laten rusten en een ren voor haar te maken. Toen deze klaar was heb ik haar toch maar weer gevangen en in de ren gezet. Zo is ze in de buurt van Gijs en de rest maar is ze tevens veilig voor Gijs en zijn behoeftes.
Ik denk dat het het zelfde verhaal is als vorig jaar. (Zie Het meisje van Gijsje.) Op de een of andere manier is Gijs zo ruw met zijn meisjes dat hij ze beschadigd. En dus proberen we de gans haar rust te geven op dezelfde manier als dat we dat vorig jaar gedaan hebben met Meisje, zijn andere vrouwtje. Op hoop van zegen maar weer.
