Via deze weg wil ik iedereen vanuit het diepst van mijn hart bedanken voor al jullie medeleven en lieve reacties, zowel privé als via social media.

Het doet zo goed om te lezen hoe iedereen de Piep verhaaltjes ervaart en zo begaan is met Pieps leven, en nu met Pieps dood.

Er blijft een gat achter. Ik mis Piep iedere dag. Van het ochtendritueeltje van haar ’s morgens de tuin in laten, tot mijn (soms afgedwongen) kopjes koffie met haar, onze zwempartijtjes, haar ‘hulp’ in de tuin, haar gefrunnik aan onze spullen, haar gegak wanneer één van ons thuis komt met de auto….

Het zal slijten, dat weet ik. Het heeft tijd nodig.

Er zijn mensen die zullen zeggen, het is maar een gans. Voor ons was Piep ‘de’ gans. Ons maatje, ons huis-en tuingenootje. Een lid van onze familie. Zoals anderen omgaan met hun hond of poes. Het maakt niet uit. Het gaat om ons gevoel. En dat heeft tijd nodig om te herstellen van dit grote gemis.

Ik denk dat ik een tijdje niet meer geregeld schrijfsels zal posten. Ja, er gebeurt meer in onze wereld dan alleen de Piepverhaaltjes. Dat klopt. En de verhaaltjes zullen ook weer verschijnen te zijner tijd maar ik neem even een pauze.

Rest me nog me te verontschuldigen bij mijn medebloggers. Door de hectiek die er op dit moment is in ons leven en waar Piep een onderdeel van was, lukt het me niet meer om iedereen trouw te volgen. Laat staan om te reageren op de schrijfsels van anderen. Schrijfsels waar ik ook erg van kan genieten of die me weer aan het denken zetten doordat schrijfsels nu eenmaal ook weer diverse reacties oproepen. Wat heel mooi is, het houdt je scherp. Maar nu even niet voor mij. Ik ben te moe om na te denken. Ik ben grotendeels bezig met overleven. Ook dat wordt te zijner tijd beter. Daar heb ik alle vertrouwen in.

Ik post nog een laatste leuke herinnering aan Piep. Een filmpje van afgelopen zomer.

En dan wens ik jullie allemaal vanuit het diepst van mijn hart het allerbeste toe.

Dikke knuffels van manlief en mij,

 Veel liefs van

Ingrid