Het zal toch niet?

Ik ben ongerust. Heel erg ongerust…

Hij is er niet!

Toen ik vanmorgen het rolluik van de slaapkamer omhoog deed, keek ik zoals iedere morgen, naar buiten om te zien of Snorrie er al zat. Hij zit daar dan te wachten en als het rolluik omhoog gaat kijkt hij naar boven. Hij weet precies waar we zitten in huis. Je ziet zijn kopje draaien om ons te volgen met zijn oren. Normaalgesproken roep ik hem dan toe dat ik er zo aankom om hem te voeren.

En vanmorgen was hij er niet!

Heel erg vreemd. Ik zeg tegen mezelf dat hij gewoon wat later is en begin met mijn gebruikelijke rondje. Maar na dat gedaan te hebben is hij er nog steeds niet.

Ik besluit een kijkje te nemen in de wei voor en ook even in het schuurtje waar hij normaalgesproken slaapt. Ook niks. Als ik de schuur open doe, voel ik al dat hij niet thuis is. Ik roep een paar keer tegen beter weten in en ga dan maar weer naar buiten.

Dan de weien maar even langslopen en roepen. Misschien is hij zo verdiept in zijn muizenjacht dat hij gewoon de tijd vergeten is. Of is hij op een ander soort jacht. Ik weet dat dit niet zo is maar ik moet mezelf toch iets wijs maken voor het moment.

Niets.

Terug naar binnen maar weer.

De ochtend verstrijkt. Ik fiets nog even het dorp in om wat boodschappen te doen maar ook bij terugkomst nog geen Snorremans.

En nu merk ik het ook aan Saartje.

Ze is onrustig. Haar vriendje is er niet. En dat maakt me nog het meest ongerust. Want waar Saar is, daar is Snorremans de laatste tijd. Ik zie ze wel vaker voor in de wei samen. Hij volgt haar als haar schaduw. Als Saar naar huis komt, komt hij haar achterna en krijgt hij te eten. Vervolgens ligt hij aan de deur te wachten tot ze naar buiten komt of ligt hij haar aan te kijken vanaf het terras als ze ’s avonds binnen moet blijven.

En nu zit ik aan mijn bureau. Oren op scherp want misschien springt hij vanaf de schutting op de grond of staat hij ineens aan de deur te mauwen om eten…..

Maar het is intussen drie uur geworden en ik heb hem nog steeds niet gezien of gehoord…

Ik vrees het ergste…

Dit is ons al vaker overkomen. We vangen de aanlopers op. Doen ons best om een band met ze op te bouwen. Halen ze in huis als dat lukt. En dan gebeurt er iets waardoor we ze weer kwijt zijn.

Kan van alles zijn. Katers gaan ver op pad. Ze kunnen aangereden worden. Of aangeschoten als het jachtseizoen geopend is en ze voor een konijn of haas worden aangezien. Of de vrouwtjes roepen. Maar meestal is dit laatste maar iets tijdelijks.

En het kan allemaal gebeuren, ik weet het. Maar dat er iets is gebeurd en dat je er nooit achter komt wat er is gebeurd en dat ze van het ene op het andere moment verdwijnen…

De onzekerheid hierin is het allerergste….