Het is 2 januari en 6.00 uur wanneer ik wakker word, een half uur voor de wekker.
Er is iets vreemds. Er is iets anders, maar wat?
Ik sta op, doe mijn dingetjes en ga naar beneden om de dag te beginnen met de krant en koffie.
Om de krant te kunnen pakken moet ik door de woonkamer lopen naar de gang. Automatisch werp ik een blik naar buiten om te kijken of Snor er misschien al is en blijf dan stokstijf staan.
Sneeuw!
Geweldig!
Wat mooi!
Ik kijk om me heen om de poezen te zoeken. Ha ha ha, dat wordt lachen straks als ze naar buiten gaan! Snel een foto maken met mijn mobiele telefoon. Alles ligt er nu nog helemaal ongerept bij. En dan nu het kattenluikje openen, de buitendeur open zetten en afwachten maar. Saartje waagt zich het eerste naar buiten. Heel voorzichtig stapt ze de sneeuw in om dan telkens haar pootjes te strekken en uit te schudden. Alsof ze in iets heel vies trapt. Daarna begint ze met haar voorpootjes te schuiven. Het ziet eruit alsof ze schaatst in de sneeuw. Ze blaast tegen de sneeuw, haar neus vlak bij de grond. En dan begint ze rondjes te lopen, totaal ongecontroleerd te rennen rondom de tuintafel. Ze amuseert zich enorm.
Maudje daarentegen vind het helemaal niks. Ze stapt voorzichtig de sneeuw in, trippelt eigenlijk meer dan ze loopt. Misschien verbeeld ik het me maar maar volgens mij kijkt ze er ook nog vies bij! Daarna schudt ze haar pootjes, gaat weer naar binnen en staat dan aan de deur te miauwen dat ze weer naar boven wil. En dat doet ze dan ook. Een paar uur later komt ze naar beneden, samen met manlief die ook lekker heeft uitgeslapen.
En dan is er Snor nog. Meneer geniet net zo van de sneeuw als onze Saar! Hij hupst vrolijk rond en rent wild rondjes door de sneeuw. Grote sprongen makend in de lucht. Zo uitgelaten heb ik hem nog niet gezien. Geweldig! Echt waar!
Piep staat ook al te kwaken aan de poort en wil naar binnen. Het ziet er allemaal zo grappig uit. De afdrukken van de ganzenlijfjes in de sneeuw. Pieps kromme potenspoor, de kattenpootjes in de sneeuw. De ganzen in de wei die ook duidelijk genieten van dit onverwachte spektakel. Alleen de kippen vinden het niks. Het duurt lang voordat ze hun hok uit komen. En als ze dan eindelijk naar buiten komen dan lopen ze met hoog opgetrokken poten rond. Verontwaardigd rond kijkend op een manier die zegt ” ja maar, wie heeft dit gedaan?! Dat kan toch niet zomaar!” En snel vertrekken ze weer naar binnen.
Wat een pret allemaal door zo’n beetje sneeuw!
Geweldig!
Een goed begin van deze dag!
De Piep-show 