Afgelopen zondag begon het te sneeuwen. En deze sneeuw bleef liggen. Maar het begon ook te vriezen. En dat betekent dat we een extra oogje in het zeil moeten houden op de beestenboel in de wei.
In het kippenhok zet ik een grote doos op zijn kant met de onderkant richting kippenluikje gericht. Lekker volgestopt met hooi zouden de kippen hier tegen elkaar aan kunnen kruipen bij de temperaturen die gemeld zijn voor later deze week. En voor nu worden ’s nachts temperaturen tot -12 graden beloofd.
Het automatisch open-en dichtgaan van het kippenluikje wordt deze dagen weer geregeld bijgesteld. De dagen worden langer en dat gaat best snel. Ik stel het altijd in met een ruime marge en op dit moment gaat het luikje dicht om 18.10 uur.
Vanwege de beloofde omstandigheden, besluit ik rond een uur of 19.00 nog even een controlerondje te lopen. De eendjes liggen lekker in het hooi. Dat is een teken dat ook zij het echt te koud vinden om in het buitenhok te slapen, in het zicht van de ganzen. Sterker nog, de ganzen hebben zich verplaatst naar het schuurtje waar het binnenhok van de eendjes in zit. Daar staan ze uit de wind en kunnen ze elkaar geruststellen met hun zachte kwekjes en gakjes.
Ook in het kippenhok is alles rustig. Voor de verandering zitten alle kippen op dezelfde stok, dicht tegen elkaar aan. Ze zoeken elkaars warmte op. Het bemoeilijkt wel het tellen in het zwakke schijnsel van mijn mini-zaklampje en in eerste instantie tel ik dan ook maar zeven kippen. Maar ook een tweede telronde levert maar zeven stuks op. En wanneer ik ze allemaal iets beter bekijk, zie ik dat Sientje ontbreekt. Ze zit ook niet in de doos of in een leghokje. Ze zit helemaal niet in het hok…
Ik sluit het hok en ga alle plaatsen langs waar de kippen zich overdag schuilhouden. En dat zijn er best wat. Onder het kippenhok zit niks, in het schuilplekje verderop ook niet. Net zomin als in het hok bij de eendjes. De ganzen lopen een beetje beledigd het hok uit wanneer ik ze kom storen en de eendjes gaan ook naar de buitenren. Maar nee, niks te vinden. Ten langen leste loop ik de hele wei na, met mijn zaklampje schijnend in alle hoeken en gaatjes. Ik loop zelfs de hele laurierhaag af in de hoop dat ik Sientje hier ergens zie zitten. Ik controleer het vijvertje of ze niet per ongeluk is verdronken maar aangezien deze is dichtgevroren is dat niet echt een optie. Het is meer mijn gevoel dat ik alles nagelopen moet hebben. Maar nee. Nergens een Sientje. Nog een keer loop ik alle schuilplaatsen af en nog een keer de hokken. De ganzen die inmiddels weer terug zijn gegaan naar het nachthok, lopen alweer naar buiten, een beetje verongelijkt. Tja, geef ze eens ongelijk. Maar nergens is een bruine kip te zien.
Ineens staat manlief achter me. Blijkbaar ben ik al zo lang weg dat hij poolshoogte komt nemen. Gelukkig heeft hij een sterkere zaklamp bij zich. En ook hij denkt dat ze ergens in het schuurtje moet zitten. Dus lopen we nog een keertje alles na. En dan, verborgen achter een pak hooi, zien we een paar oogjes glinsteren. We wringen ons in de bocht om er wat dichterbij te komen, om alle obstakels heen die je nu eenmaal hebt liggen in een schuurtje en dan kan ik haar eindelijk zien zitten. Een beetje verrast door de zaklamp die in haar ogen schijnt, wordt ze onrustig. Maar het lukt ons om haar te pakken. Gerustgesteld zet ik haar bij de rest van de kippen op de zitstok. Het hele stel is weer compleet.
Eenmaal binnen vragen we ons wel af hoe dat zo gekomen is. Normaalgesproken gaan de kippen bij de minste schemering op stok. Het wit van de sneeuw moet hen gefopt hebben. Iets om rekening mee te houden deze week. Want dat ze allemaal binnen moeten zijn ’s nachts, zeker met de komende beloofde kou, dat is een ding wat zeker is.
De Piep-show 