Het is alweer een tijd geleden, mijn laatste blog. Niet dat er niets te schrijven valt. Er gebeurt genoeg alleen komt het er niet van om dat allemaal aan het ‘papier’ toe te vertrouwen…
Even kort wat updates.
Onze bijenvolken
Begin juni was het dan eindelijk zover. We mochten onze eigen bijen gaan ophalen. Doordat het twee hele kleine volkjes betrof (afleggers) hebben we de hele zomer bij gevoerd met suikerbrood. Dat is fondant voor bijen. En het resultaat mag er zijn. Mijn kast (kast 2) zit boemvol met bijen. Alle tien de ramen zijn bezet. De kast van manlief (kast 1) doet het iets minder goed met zeven ramen maar toch. We volgen de ijverige dames elke week en tijdens de zomer ietsje vaker om te kijken of ze nog suiker nodig hebben en of de koningin aanwezig is en haar werk naar behoren doet. En dat doet ze.
Wat fijn is dat begin september de cursus weer begint na stil gelegen te hebben tijdens de pandemie. Zo kunnen we volgend bijenseizoen helemaal meedoen en misschien onze eerste eigen honing slingeren. Wat nog fijner is is dat we via een vriendin een mentor hebben gevonden. Daar leer je toch het allermeeste van.
Een tijd geleden is ons bijenwerk vastgelegd door Bloem Fotografie als oefenproject. Een paar van deze foto’s kunnen jullie vandaag bewonderen.
De moestuin
Tja, de moestuin… door het natte weer zijn er veel slakken geweest die ervoor zorgden dat een gedeelte van de komkommers is aangevreten. Alleen de snoepkomkommers in de bak hebben er geen last van gehad. De tomaten die in de volle grond stonden en ook het regenweer over zich heen hebben gekregen zijn verrot aan de plant. Uiteindelijk heb ik alles maar gewoon uitgetrokken en op de composthoop gegooid. De tomaten in de bak die wat beschutter stond zijn wel goed maar hebben moeite met rood worden door gebrek aan zonlicht. De tomaten in de kas doen het al niet veel beter. Behalve de gele snoeptomaatjes. Die doen het prima gek genoeg. De pepers en de paprika doen het goed. In de kas welteverstaan. De courgettes in de volle grond doen het ook prima. De courgetteverwerkingsfabriek werkt alweer een tijd op volle toeren.
Al met al moet er voor volgend seizoen in de kas eens goed gemest worden denk ik. En mijn plannen met de bakken moet ik nog eens stevig onder de loep nemen. Er zijn zoveel taken die momenteel op mijn bordje komen dat ik prioriteiten moet gaan stellen. En dat zou zomaar ten koste kunnen gaan van een deel van mijn moestuin.
De bloemenweide
Ondanks dat ik vorig jaar en begin dit jaar de melde overal uittrok waar het kopje maar naar boven kwam, stond er toch nog veel tussen het bijenmengsel in. En melde gaat gepaard met brandnetel. Een beetje is niet erg. Die zijn ook nuttig maar niet zodanig veel dat alle andere planten overwoekerd worden. Het zal jullie wel duidelijk zijn: mijn bloemenweide zag er niet helemaal uit zoals gepland. In het najaar ga ik dan ook de grond stevig onder handen nemen en plekken maken voor vaste bijen planten. Juist ja, op de plaats van de moestuin. En een andere plek vrijmaken om een bijenmengsel te zaaien. Verder heb ik twee MM-bakken gebruikt om bollen te planten die aantrekkelijke bijen-bloemen opleveren. Daar heb ik wel heerlijk van kunnen genieten.
Greumelke en Maudje
Het is een ondeugd, ons Greumelke. Greumelke is echt enorm wild op gezette tijden. Daar hebben we de handen vol aan. Vooral Maudje moet het af en toe ontgelden. Voor haar rust trekt ze zich wel eens terug op een voor Greumel onbereikbare plaats. Ook moet er flink gescheidsrechtert worden met de plantenspuit. Maar toch. Ondanks dat de dames zich stevig in de haren kunnen zitten, kunnen ze ook lekker tegen elkaar aan liggen te soezen.
Intussen werkt ons plan wel. Maudje is wat actiever geworden. Ze voelt zich duidelijk niet meer alleen en dat merken we. Wanneer Snor bijvoorbeeld, wat te agressief is met zijn avances richting Greumel, rent deze naar Maudje om hulp en Maudje valt Snor dan aan. Ook zoekt ze Greumel op om te spelen of om haar te wassen.
Waar we vooral heel blij mee zijn is dat Greumel een echte mensenkat is. Ze is altijd bij ons in de buurt. Niet dat ze een schootkat is, dat niet. Maar ze komt geregeld langs voor een aai of om langs de benen te strijken. En dat gaat gepaard met een gesnor! Hard! Ik word er ’s nachts wel eens wakker van wanneer ze naast me komt liggen met haar kopje naast me op het kussen.
Volgende week wordt ze gesteriliseerd. Misschien dat ze dan wat rustiger wordt? In ieder geval hoeven we ons dan geen zorgen meer te maken om Snor en zijn avances….
De Piep-show 