Respect!

O, die arme moeder en vader vogels!

Het is ontzettend druk in het nhc op vogelgebied. Ieniemienie vogeltjes bezetten de couveuses. Eén wand van ic1 is bezet met vogelkooien. Sommige met warmtelamp of warmtedekens waaronder nagebootste nestjes allerlei pluimage bevatten. In de andere kooien zitten de iets grotere vogeltjes. Allemaal koolmeesjes, lijstertjes, zanglijstertjes, mereltjes, ekstertjes, kraaitjes, zelfs een meerkoetje. (Het meerkoetje viel me meteen op met zijn rood oranje kleurtje, zijn witte snavelpunt en zijn alle kanten opstaande veertjes in spee. Een beetje een punk-vogeltje. Hartstikke leuk.) Aan weer een andere wand staan de kooien met de al wat grotere vogels.

Mijn dienst begint om 9.00 uur. Normaalgesproken ben ik een 10 minuten te vroeg, net op tijd om nog even een kopje koffie te drinken voordat het geweld begint. Even voor 9.00 uur gaat het spektakel dan los. De gordijntjes worden van de kooien gehaald en een oorverdovend geluid vult de ruimte. Allemaal hongerige vogeltjes vandaag. En dat laten ze weten ook. Horen en zien vergaat me. Het is me blijkbaar aan te zien want een van de stagiaires brengt me een gehoorbeschermer. Eentje met doppen die over de oren gaan. Nou! Blijkbaar ben ik niet de enige die last heeft van het geluid! Er liggen er drie klaar voor degenen die dit willen. En ja, graag! Ik zet het ding op en geniet dan heel even van de weldadige rust. De beschermer zorgt ervoor dat ik relatief rustig aan mijn taken kan beginnen. Relatief zeg ik. De wijd opengesperde bekjes en het verdringen voor het eerste en lekkerste hapje begint. Natuurlijk wil je alle vogeltjes iets geven en het liefst evenveel maar het blijkt een onmogelijke taak. Het is een gedrang van jewelste. En je ontkomt er niet aan dat de een iets meer krijgt dan de ander. Ik probeer er in ieder geval voor te zorgen dat ze allemaal iets hebben gekregen. Zo zal het in de natuur ook wel werken. En je ziet dat inderdaad de grootste en de brutaalste zich een weg naar voren werken om toch nog een hapje te krijgen. Ondanks dat ik probeer om met mijn hand zo goed mogelijk een scheiding te houden tussen de wel en niet gevoerden, is het toch af en toe niet te voorkomen dat het de brutaalsten lukt een extraatje te krijgen.

Het zorgt allemaal voor een behoorlijke stressfactor. Allemaal die geopende bekjes die NU eten moeten, het kabaal en het zijn er zoveel! En dat allemaal om het half uur, sommige om het uur, de grotere om de twee uur, en zo is er een hele lijst die afgewerkt moet worden. De half-uurgroep afwisselend insecten en een soort prak, bij de uurgroep afwisselend insecten en geweekte hondenbrokjes en prak, en ga zo maar door.

Wanneer na 9.00 uur de eerste voedingsronde is gebeurd, is het tijd om tussen de rondes door de hokken te verschonen, de vogeltjes te controleren, de egels te verzorgen en zo meer.

Het is zo druk met vogels dat de andere zoogdiertjes op dit moment op ic2 zitten. Alleen twee kleine bevers worden nog op ic1 verzorgd. Zo schattig die bevertjes. Gevonden na mama’s dood en gelukkig gered en naar het nhc gebracht. Zo leuk om dat hele kleine staartje te zien en die pootjes met die zwemvliesjes. Schattigheid ten top. Maar geen geknuffel! De beestjes moeten weer terug gezet kunnen worden in de natuur.  Genieten is het wel…

Natuurlijk is het voeren op deze manier heel anders dan in de natuur. Maar je kunt je voorstellen hoe druk vader en moeder vogel het er allemaal mee hebben! Behalve bij de watervogels. Wat een verschil tussen bijvoorbeeld de eendjes en de koolmeesjes! Jonge eendjes zijn zodra ze uit het ei komen meteen klaar voor de wereld. Even opdrogen en dan hup onder moeders paraplu de wijde wereld in. Ze kunnen meteen zwemmen, zelf eten zoeken, alleen bij gevaar verstoppen ze zich onder moeders vleugels. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat moeder eend zoveel kleintjes kan grootbrengen in tegenstelling tot moeder koolmees.

Op het einde van de ochtend ben ik behoorlijk gesloopt. De combinatie van geluid en voerstress heeft zijn werk gedaan. Maar wat is het leuk allemaal! Je staat met je neus op de natuur. Ik leer zoveel over allerhande diertjes. Geweldig!

Mochten jullie zorgouder of een andersoortige  vrijwilliger willen worden, ik raad het jullie van harte aan. Mochten jullie het nhc willen bezoeken dan kan dit natuurlijk ook, wel onder voorwaarden. Tenslotte is het een dierenziekenhuis. Meer informatie hierover kunnen jullie vinden in het menu onder het kopje Natuurhulpcentrum of op www.natuurhulpcentrum.be.