Ondanks dat Saar en Maud nu weer naar buiten mogen, blijven ze opvallend veel in de buurt. Ze vertrouwen het blijkbaar nog niet helemaal. Het geknuffel en gedraai houdt de komende week nog niet op.
En ook aan de stroom kadootjes lijkt maar geen einde te komen. Nu hebben we geen problemen met de kadootjes die we in huis krijgen. Dat is alleen maar speelgoed. Vooral Maudje kan ons die met veel aankondigend gemauw komen brengen. De kadootjes waar ze overdag mee naar binnen komen of die ze ons in de tuin aan onze voeten leggen, hoeven van mij eigenlijk niet persé. De muizen zijn in ieder geval niet veilig en hopelijk wachten de vogeltjes in de buurt nog even met uitvliegen want ik houd mijn hart vast. Meestal zijn onze kadootjes dood bij aflevering maar in een enkel geval leeft er nog wel eens een muisje. Als ik ze kan redden van de poezen wanneer ze nog leven, dan pak ik ze op en zet ze voor in de wei. Maar het komt ook wel eens voor dat zo’n beestje stuiptrekkend aan mijn voeten ligt. En ondanks dat dit helemaal niets voor mij is, kan ik zo’n diertje dan toch ook niet laten lijden. In zo’n geval biedt de schop uitkomst maar niet nadat ik heb liggen foeteren tegen met name Maudje dat ik niet gediend ben van dit soort kadootjes. Maudje snapt er uiteraard niets van en komt een tijdje later dan toch weer met iets aan. Zucht…. Ja, je bent lief…. Dank je wel…
Daags na onze thuiskomst, wanneer ik de beestenboel verzorgd heb en alles eens goed onderhanden neem met de bezem, belt mijn moeder. Of ik gezien heb dat Piep een kale plek heeft op haar kopje? Ja, dat weet ik toch? Heeft Gijs gedaan? Daarom staat Piep nu apart?
Nee, zegt ze. Een nieuwe kale plek. Wat? Nee, die heb ik nog niet gezien. Gauw even inspecteren terwijl mijn moeder me bijpraat. Ja, inderdaad! Een nieuw kaal plekje! En dan krijg ik te horen dat mijn ouders de dag ervoor Gijs terug hebben gejaagd naar zijn eigen wei. Hij bleek ergens een gat gevonden te hebben waardoor hij naar Pieps wei kon en toen heeft hij haar weer toegetakeld. Nou ja! Geen wonder dat Piep mank loopt! Dat was me wel opgevallen maar ik dacht dat ze zich verstapt had in de wei. In ieder geval blij dat mijn ouders Gijs terug hebben gejaagd en dat hij dus maar 1 dag in de wei bij Piep is geweest, controleer ik Piep nog eens overal. Maar het plekje en haar wankele loop blijken de enige toetakelingen te zijn.
Ik begrijp Gijs wel. Net zoals haar buurvrouwen heeft Mop stiekem toch kans gezien om te gaan broeden. Zeker met onze afwezigheid van een week. Dus ligt Mop heel veel in haar hokje en loopt Gijs alleen in de wei. En nu loopt daar ook nog de hele dag onze Pieperd als een rijp hapje voor zijn neus te paraderen. En er dan niet bij kunnen. Tja. Niet dat ik er blij mee ben, zoals gezegd mag het ietsje minder hardhandig allemaal, maar ik snap het wel. Net zoals ik Piep snap dat ze eigenlijk helemaal niet meer naar de wei wil. Ze ligt ’s avonds voor de poort en voor het houthokje maar heel ver uit de buurt van Gijs. Heel verstandig van haar. Want ofschoon ik iedere dag de omheining even naloop is hij toch maar mooi de wei in geglipt toen hij een kansje hiervoor zag.
De Piep-show 