De ironie…

Het feit dat ons haantje terug naar zijn eigenaar moest, geheel tegen mijn zin in zoals jullie weten, heeft waarschijnlijk zijn leven gered.

Het is prachtig weer maar koud. Het vriest nu al een tijdje en je merkt aan de beestjes om ons heen dat ze niet meer zo gemakkelijk aan eten kunnen komen. Daarom hangen er bij ons in de tuin overal mezenbolletjes, hangt er een plankje met granen en een vetpotje uiteraard. En genoeg water, om niet te vergeten. De vogeltjes maken er dankbaar gebruik van. Achter in de wei wordt er ook vrolijk mee gesnoept van het ganzen-en kippenvoer. Vooral de mussen pikken hiervan mee. Tegen de zin in van de ganzen natuurlijk want ook zij hebben niet meer zoveel gras wat geconsumeerd kan worden. De ekster is geregeld te zien maar vooral te horen. De kraaien en kauwen zijn overal aanwezig. Voor het huis in de wei is een enorme groep ganzen neergestreken en de roofvogels zijn echt overal te zien. Veel buizerds op paaltjes, lantaarnpalen, laagvliegend over de weien.

En allemaal hebben ze honger, daar komt het op neer.

Dus op een dag is het weer zover.

De buurvrouw belt in paniek op maar helaas, ze krijgt het antwoordapparaat aan de lijn. Ze is zojuist getuige geweest van een moord op brute wijze. Helaas is ze zelf niet goed ter been. Anders weet ik zeker dat ze al roepend naar buiten was gesneld om dit nare feit te voorkomen. Nu heeft ze mijn schoonmoeder gebeld en deze is daarop naar de wei gelopen. Maar ze was te laat. Een sperwer met honger had een van mijn mooie witte gezellige dikke kippetjes te pakken. Schoonmoeder stoorde de vogel die daarop wegvloog natuurlijk. Ze heeft de kip opgeraapt, meegenomen en in het hok gelegd zodat we deze later zouden kunnen inspecteren. Toen ik thuis kwam en naar de kip kon gaan kijken was ze nog een beetje warm. De vogel had geen tijd gehad om er aan te vreten. Dus als mijn schoonmoeder er ietsje eerder had kunnen zijn dan had de kip waarschijnlijk nog geleefd. In ieder geval deze dag nog. Maar dat is een grote als…

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurd, het zal ook wel niet de laatste keer zijn. Onze kippen zijn gewend om los rond te lopen in de wei. Vinden ze heerlijk. Beetje krabben in de grond op zoek naar wat lekkers, scharrelen tussen de bladeren waar de grond nog zacht is nu. Moet ik ze nu gaan opsluiten? Ze hun vrijheid ontnemen om ze te beschermen? Misschien wel in wintertijd wanneer ze niet zo goed beschut kunnen zitten?

In ieder geval moest ik wel meteen aan ‘ons’ haantje denken. Hij heeft geval geluk gehad. En niet als sperwervoer hoeven dienen.

De onwetende gelukkige haan blijkt een haan met geluk.