Een maand alweer…

Een maand in zelfquarantaine…

Het kan de lente allemaal niks schelen. Ze gaat er vrolijk op los. We zien een enorme hoeveelheid vogels in de tuin en in de wei. Twee wilde eendenkoppels hebben ons paradijs gevonden en pikken lekker een graantje mee van het ganzenvoer. Iedere dag landen ze of in de tuin of in de wei. Volgens mij kijken ze al in de lucht waar nog voer in de bakjes zit om dan heel precies daar te landen zodat ze meteen kunnen gaan pikken. Of ze landen in het zwembad voor een lekker bad waarna er aan de kant wordt gepoetst dat het een lieve lust is. Om daarna een uiltje te knappen. Fijn dat onze tuin zo’n veilige haven is voor ze. Daarbij blijf ik me verbazen over de geluidloosheid van hun acties. Zelfs hun kwaakjes zijn zeer bescheiden. Maar dat komt misschien ook doordat het gekwaak van de ganzen en onze loopeendjes allerminst bescheiden is.

Behalve de eendjes eten de tortelduifjes, de houtduiven, de kauwen, de gaaien, de vinken, de mussen, zelfs de kraaien mee van het graan. We zien de kwikstaartjes en de roodstaartjes weer. Dichterbij huis zien we de koolmezen, pimpelmezen, spechten, eksters en mussen eten van de vetbollen en het vetpotje. Het roodborstje en de merels hupsen nogal onvoorzichtig over het terras.

Het doet me deugd om al dat vogelspul te zien. Het is iets waar ik de dag bij kan beginnen met een kop koffie en waar ik ’s middags weer bij kan gaan zitten met mijn boterham.

Het goede weer zorgt ervoor dat er genoeg afleiding is in de tuin. Zeker ook qua werkzaamheden. Desondanks bekruipt me af en toe een enorm verdrietig gevoel.

Ik mis Saartje. Ik kan het beeld van hoe ze in het hekwerk hing niet uit mijn hoofd krijgen. Op de vreemdste momenten denk ik haar te horen of verwacht ik haar te zien. En dat geldt niet alleen voor mij. Manlief voelt het net zo. En Maudje. Ons andere poezenkind. Wat mist zij haar zusje. Ze eet niet meer, is al behoorlijk wat afgevallen. Ze kan het wel hebben maar het is toch heel erg zielig. ’s Nachts zit ze nog steeds vaker rechtop naar de deur te kijken, reageert ze op ieder geluidje. En zoekt ze Saar onder de dekens. Verder is ze enorm aanhankelijk.  En wordt ze nu natuurlijk flink verwend. Want zij is zielig en wij ook. We knuffelen wat af. Het blijft heel erg onwerkelijk wat er is gebeurd. Misschien dat de hele situatie om ons heen nu alles versterkt. Ik mis mijn vriendinnen. Facetimen of een babbeltje bij de voordeur is toch net iets anders dan samen bijkletsen aan tafel. Ik maak me zorgen om manlief, mijn ouders, mijn schoonmoeder. Om duizend en één dingen. Daar ben ik heel goed in. Altijd al geweest.
Daarbij zijn manlief en ik gewend om 24 uur per dag bij elkaar te zijn. Maar het is o zo lekker om de keuze hierin te hebben. En die ontbreekt nu. Ik mis het om even te gaan pierewaaien. Gelukkig heeft hij een eigen hobby gevonden waar hij zich in kan uitleven. Hij vindt het werken met hout geweldig. Zijn handen en vingers zijn het hier niet helemaal mee eens gezien zijn slechte coördinatie maar ja. Je moet toch wat. Intussen mag ik al genieten van een kandelaar, een vaasje en een bijzettafel. Mooi hoor.

En zo gaat de tijd toch voorbij. Soms snel, soms langzaam. Desondanks blijven we thuis. Met de hoop op andere tijden…