Mooie mensen

Zo heel af en toe gebeuren er van die kleine dingen in mijn leven, van die hele kleine mini-wondertjes, die ervoor zorgen dat ik ondanks de enorme drukte van het moment, even een pas op de plaats maak. Ook al is het vaak een mentaal pasje. Het zijn dingen die zich voordoen, het zijn mensen of dieren met een onverwachte boodschap, het zijn kleine schakelmomentjes in mijn hersenen die ineens ergens een klik doen. Klink ik wazig? Dat zou zomaar kunnen. Maar ik heb het over echte dingetjes, misschien zijn ze op die momenten alleen zichtbaar voor mij, misschien ook niet. Sommige dingen zeker wel en andere ook weer zeker niet.

Ik heb de laatste tijd steeds vaker het gevoel gekregen dat de principes volgens welke ik naar probeer te leven, niet terugkomen naar mezelf. In het kader van ‘wie goed doet, goed ontmoet’, maar dus niet. Mijn ervaringen zijn toch steeds vaker dat ik meer wel dan niet op mijn hart wordt getrapt. Ik heb hier eens goed over nagedacht. Moet ik dan mijn houding hierin veranderen? Maar eigenlijk denk ik niet dat ik dat moet doen. Het zou betekenen dat ik niet meer zou leven naar hoe ik in elkaar steek en dus zou ik dan ontrouw worden aan mezelf. Maar hoe dan wel, om toch iets minder kwetsbaar hierin te worden? Ook daar heb ik lang over nagedacht. En ik denk dat het te maken heeft met mijn verwachtingenpatroon. Dat moet worden bijgesteld. Want wanneer je niets verwacht kan de reactie alleen maar meevallen. In de praktijk blijkt de uitvoering echter ietsje moeilijker te zijn. Maar oefening baart kunst. Hoop ik.

En in het kader van het voorgaande, gebeurde manlief en mij gisteren iets enorm moois. Al jarenlang, zolang als wij al onze eigen praktijk hebben, maakt mevrouw R gebruik van onze diensten. Ze heeft iets speciaals met manlief, er is een hele mooie speciale klik tussen deze twee mensen. En in de loop der tijd is dit ook voor mij gaan gelden. Deze mevrouw heeft ons in het verleden al meerdere malen verrast met kleine attenties. Gewoon omdat ze het zo waardeert hoe ze bij ons benaderd wordt. Maar mevrouw R is in de loop der jaren minder mobiel geworden en nu is dan het moment aangekomen dat ze niet meer zelfstandig naar ons toe kan komen en moet kiezen voor voorzieningen dichter bij haar in de buurt. Waardoor ze gisteren met pijn in haar hart afscheid van ons is komen nemen. Het was een emotioneel hartverwarmend afscheid van beide kanten. En niet alleen dat, ze had een klein cadeautje bij zich voor me. Een cadeautje met een boodschap. Het is een klein zilveren revère speldje van 3 kleine voetjes. Met daarbij een briefje met een gedicht. Het gedicht wat bovenaan deze blog staat. In een ander zakje had mevrouw R nog een cadeautje gedaan. Dit bleek de volgende tekst te zijn:

“Want Gods liefde voor de mensen was zo groot, dat hij zijn enige Zoon gegeven heeft. Iedereen die in hem gelooft, zal niet sterven maar voor eeuwig leven. Johannes 3:16”. Hier onder stond de tekst “Aan de andere kant zie je van wie God houdt”. Het tekstje bleek een sticker te zijn en was aan de achterkant van een spiegeltje geplakt. Nu ben ik niet kerkelijk aangelegd ondanks dat ik katholiek gedoopt ben. Maar gelovig ben ik wel. Niet persė in God maar wel in een macht of machten die overduidelijk aanwezig zijn in ons dagelijkse bestaan. Ik geloof vooral in liefde en de kracht van liefde.

En dat is wat er tussen mevrouw R en ons bestaat en gebeurde. Liefde. Een klein wondertje op het einde van de dag. In een tijd waarin we het moeilijk hebben en we een boodschap van vertrouwen hebben gekregen. Hoe mooi is dat?

Dank u wel mevrouw R.