Weer vriendjes

Het heeft een tijdje geduurd maar mijn geduld is beloond.

Piep is weer vriendjes met mij.

Ze is te graag in de tuin en in mijn buurt om lang bang voor en boos op me te zijn.

Gelukkig maar want ik vond het helemaal niet leuk. Iedere morgen wanneer ik naar achter liep, de wei in, waggelde Piep met een vaartje bij me vandaan. Richting Gijs die dan luidruchtig tegen me begon te snateren. Ik werd er een beetje moedeloos van. Maar zoals ik me had voorgenomen, met geduld kom je het verst. En dat is inderdaad zo gebleken.

Doordat ik toch iedere dag de poort naar de tuin open liet staan en Piep zo dus de kans gaf om de tuin in te komen, begon ze uiteindelijk ook weer te komen. In eerste instantie liep ze weer snel terug de wei in wanneer ik de tuin in kwam maar ook dat veranderde langzaam weer ten goede. Natuurlijk heb ik ook bepaalde trucjes gebruikt. Dingen waarvan ik weet dat Piep er geen weerstand aan kan bieden.

Toen ze eenmaal zover was dat ze niet meer de tuin uit ging als ik erin kwam, ging ik in mijn lage stoel zitten. Heel rustig , op mijn gemak met een kop koffie of thee. En dan begon ik uitgebreid met Maudje en Saartje te praten en hen te aaien. Piep is namelijk onnoemelijk jaloers. En als iets anders of anderen aandacht krijgen van mij terwijl zij in de buurt is, dan moet ze toch even met haar snavel tussenbeide komen. Daarom loopt de rest van onze beestenfamilie ook met een grote boog om haar heen.

Of ik strekte dan bewust mijn benen zodat Piep wel naar mijn schoenen moest kijken. En het werkte als een magneet. Piep kan namelijk geen weerstand bieden aan veters. Die vindt ze geweldig! Niks leukers dan eindeloos aan de veters trekken, uit elkaar halen of in de knoop werken. Het maakt niet uit. Heel geconcentreerd kan ze hiermee bezig zijn. En na een paar keer had ze in de gaten dat ik helemaal geen kwaad in de zin had. Niet dat ik dat ooit had maar ja, dat weet Piep natuurlijk niet. Of althans, die heeft dat anders ervaren. En toen kwam ze ook weer aan mijn vingers pikken, aan mijn broek trekken, even aan mijn haren zitten met haar snavel. En algauw gedroeg ze zich weer als de oude Piep.

Andere keren ging ik bewust onkruid uit trekken in haar buurt. Wetende dat ze met haar neus bovenop datgene wil zitten wat ik aan het uittrekken ben. Wie weet zit er wel iets lekkers voor haar erbij. En natuurlijk moet ze alles wat ik in mijn emmer gooi, er weer uit halen. Ook een favoriete bezigheid van haar.

En nu komt ze weer lekker naast mijn benen dutten als ik in de stoel zit of als manlief en ik achter op het bankje zitten. Ze wil er weer bij horen en dat vinden we alle drie hartstikke fijn.

Alleen heb ik nu wel enorm met Gijs te doen.

Zenuwachtig loopt hij de tuin in en weer uit, zachtjes gakkend maar Piep ziet hem niet meer staan. Ik heb haar al eens vermanend toe gesproken dat het helemaal niet netjes is wat ze doet. Ze heeft Gijs gebruikt. Toen madame zin had in contact stond ze hem te verleiden, en toen ze bang was voor ons liep ze met een vaartje naar Gijs toe en nu negeert ze hem terwijl Gijs blijkbaar graag in Pieps buurt is. Hij komt af en toe zelfs naast haar slapen in de tuin. Of even samen gras pikken in de tuin. En dan laat hij Mop, die nog steeds zit te broeden, helemaal alleen. Ik denk dat hij gewoon eenzaam is.

Arme Gijs.

Het wordt tijd dat Mop van de eieren af komt en dat de zaakjes helder worden tussen het drietal. Weet iedereen waar hij/zij aan toe is. En wij ook.

Benieuwd naar waar dit uiteindelijk toe leidt…..