Op het verkeerde been gezet

Nou, ik heb me vergist.

Snor heeft me op het verkeerde been gezet. Of poot in zijn geval.

Ik dacht dat hij last had van zijn rechtervoorpoot maar dat blijkt toch de linker te zijn. Tijdens een aai-momentje streelde ik voorzichtig langs zijn linkervoorpoot maar dat was duidelijk niet de bedoeling. Hij maakte een sprongetje opzij en wilde niet meer in mijn buurt komen.

De hele week houd ik hem al met argusogen in de gaten. Maar hij komt maar één keer per dag, via een omweg. Niet zijn gebruikelijke route over de schutting. Dat lukt blijkbaar niet. Iedere dag kijk ik even naar zijn slaapplaats in de stal maar hier is hij ook vaker niet dan wel. Aangezien deze in de nok van de stal is, zal hij hier ook maar moeizaam kunnen komen. Manlief zet hier voer voor hem neer zodat hij in ieder geval wat te eten heeft. De eerste dagen blijft het staan maar daarna is het toch op.

Op een dag zien we hem liggen in de wei. Lekker in het zonnetje. We halen de voerbakjes en zetten ze in zijn buurt neer. En zodra we ons op gepaste afstand bevinden, eet hij alles lekker op.

Na een aantal dagen komt hij weer voordat ik naar het werk vertrek. Net tijd genoeg om hem even te voeren en te kriebelen voordat ik echt moet gaan. En dan komt hij ook ’s avonds weer. Hij loopt beter en komt ook weer via de schutting.

Katten trekken zich terug wanneer ze zich niet lekker voelen. Ik denk dat Snor dat ook heeft gedaan. Wanneer hij nu nog steeds niet goed zou lopen zou ik hem toch gelokt hebben en dan met hem naar de dierenarts zijn gegaan. Maar aangezien onze vertrouwensband zo moeizaam is opgebouwd ben ik er heel voorzichtig mee om deze te beschamen. Blij toe nu want hij loopt inmiddels weer goed. Hij eet weer goed, hij meldt zich weer dagelijks en is weer verzot op zijn portie room later op de avond. Hij moet tenslotte goed in zijn vachtje blijven zitten met deze kou. Een beetje extra verwennerij nu, zal hem goed doen. En meneertje weet het onmiddellijk natuurlijk. Manlief heeft hem aangewend dat hij, als het heel erg koud is, binnen in de serre op het matje mag eten. Lekker droog en lekker warm. En zo gaandeweg komt hij steeds meer naar binnen. Zit hij braaf te wachten op het matje terwijl zijn bakjes worden klaargemaakt. Wel altijd met de deur open. Hij houdt zijn vluchtweg goed in de gaten.

In mezelf moet ik heel erg lachen. Wanneer ik dit Snor had aangewend zou het commentaar niet van de lucht zijn. Maar manlief heeft zelf ook een week hartje, ha ha ha. Ik vind het prima zo. Het is wel een beetje koud in de serre maar ach, het is voor het goede doel. Voor Snor. We helpen Snor de winter door.