Ook Piep doet anders dan anders.
Een hele tijd lang kwam ze tegen het middaguur aangehobbeld van achter uit de tuin naar het terras bij de serre. Ze ging hier een tijdje grazen en slapen tot ze zich dan verplaatste naar de serredeur en bij geen contact eens kwam kijken bij de woonkamerdeur. Dit alles gepaard gaand met zacht gegak en bij uitblijvend resultaat gebruik makend van een iets steviger volume. Met resultaat. Manlief had haar aangewend dat ze in de serre op het matje mocht bivakkeren. Daar werd een drinkbakje neergezet en konden haar drollen worden opgeveegd. Vaak sliep ze daar uren. Met de deur open een koude serre als resultaat. Maar hee, Piep was tevreden.
Sinds een paar dagen komt ze niet meer naar de serre toe. Ook hier vermoed ik dat de paartijd eraan komt. En dat Piep hier ook ‘last’ van krijgt. Ze blijft langer in de wei bij Mop en Gijs, hoeft niet meer meteen mee de tuin in. Maar wanneer manlief Mop en Gijs dan ook maar de tuin in laat blijkt dat Piep dit toch niet zo waardeert. Nee, de tuin is van haar en dat moet vooral zo blijven lijkt het. Ook is Piep gewend om haar eigen gangetje te gaan en wanneer Mop en Gijs in de tuin zijn wordt ze toch alle kanten opgedreven. Kan ze niet lekker rustig liggen en haar eigen eigenwijze dingetje doen. Soms denkt ze dat ze kan ontsnappen door naar de serre te komen maar Mop en Gijs komen dan gewoon achter haar aan. Ze leeft dus eigenlijk in tweespalt op het moment. Bepaalde behoeftes spelen op maar aan de uitvoering hiervan wil ze niet meewerken. Mevrouw wil een nestje maar aan de daad heeft ze geen behoefte. Vooralsnog. Wie weet gaat dat nog veranderen. Tenslotte was dat vorig jaar ook zo.
Doordat Piep in de tuin zo wordt opgejaagd en dit ten koste gaat van haar mobiliteit, heeft manlief besloten dat Mop en Gijs toch maar in de wei moeten blijven. Resultaat is dat Piep nu de hele dag achter in de tuin blijft, in het zicht van de ganzen en hier zacht gakkend mee communiceert. Het lijkt er niet op dat ze aan meer behoefte heeft. Wel vindt ze het prettig wanneer ik af en toe de tijd vind om een kop koffie bij haar te gaan drinken. Zittend in mijn tuinstoel praat ik tegen haar en al grazend komt ze dan naar me toe om dan eens uitgebreid aan alles te gaan pikken en trekken wat maar haar interesse trekt. En dat is veel. Heel veel. Alles wat los lijkt te zitten moet er aan geloven. De ritssluitingen, knopen, etiketjes, haren, schoenen, veters, vingers, noem het maar op. Maar ook hier is de verandering merkbaar. Op het moment speel ik geen grote rol in Pieps leven. Ik zie haar vaak dagen niet. Ik ga in het donker weg en kom in het donker thuis. Manlief verzorgt haar, laat haar de tuin in en verwendt haar. En dat neemt ze me duidelijk kwalijk. Je zou het zo niet zeggen maar Piep heeft echt sprekende ogen. Althans dat verbeeld ik me dan. Ze kan me heel verontwaardigd aankijken en me zo, samen met haar lichaamshouding, duidelijk maken dat ik vooral niet moet denken dat ik met die enkele afgedwongen kop koffie mag rekenen op een al te enthousiaste houding. En soms moet ik daar om lachen en soms maakt het me aan de andere kant ook een beetje verdrietig. Maar dit is een fase waar we even door heen moeten. En ben ik blij dat ondanks de veranderde houdingen ten opzichte van mij, onze beestjes hun nieuwe verzorger verwennen met hun blijken van aanhankelijkheid. Want uit ervaring weet ik dat dat een mens goed doet.
Het komt weer neer op liefde. Op hun eigen manier maar toch, liefde.
De Piep-show 