Insluiper

En weer begint de dag bewolkt en regenachtig.

En weer loopt Piep nu met me mee naar binnen na het voerritueel in de wei.

En weer staat de rest van het beestenvolkje al op me te wachten.

Ook vandaag laat ik de serredeur weer open in de verwachting dat Snor niet binnen gelaten zal worden. Niet door Saar en Maud en niet door Piep.

Wanneer ik bezig ben met het verzamelen van het eten, draai ik me voor de zekerheid even om om door de serredeur te kijken.

En wat schetst mijn verbazing?

Snor sluipt naar binnen en begint aan de boekenkast te ruiken.

Oeps, dat is niet de bedoeling!

Let wel, ik zou Snor graag binnen hebben maar dan daar zijn wel een paar voorwaarden aan verbonden. En op dit moment zie ik dat niet gebeuren. Want de voorwaarden zullen niet ten goede komen aan Snor’s vrijheid en zullen in beginsel een flinke deuk in zijn vertrouwen opleveren. En ik ben niet bereid om dat op dit moment te riskeren.

Mijn directe zorg gaat nu echter meer uit naar de eventuele territoriumafbakening door Snor in onze serre. Ik wil echt geen kattenpis in ons huis. Het stinkt enorm en het betekent dat Saar en Maud hier ook weer overheen willen. Ik moet er niet aan denken. Dus zodra ik zie dat hij binnen rond sluipt, jaag ik hem voorzichtig naar buiten, voordat er gesproeid is godzijdank. Gelukkig gaat hij meteen naar buiten.

Hij weet dat hij niet binnen mag. Hij is dus zelf al zeer alert op mij en hoe ik reageer. Er is dan ook niet zo veel voor nodig om hem naar buiten te krijgen. Maar het begin is gemaakt. Hij heeft het geprobeerd en deze keer is het hem gelukt. Piep staat op een afstandje verontwaardigd te kijken en komt nu pas naar binnen. Maar gaat dan wel in de deuropening liggen alsof ze wil zeggen dat dit echt niet nog eens mag gebeuren. Snor zal op zijn beurt denken ‘waarom dat beest wel en ik niet?’.

En aan dat wel of niet heb ik al de nodige overwegingstijd besteed.

Ik zou hem graag in huis opnemen. Het is alleen de vraag of het echt in Snor zijn belang is dat ik dat doe. Hij is nu alle vrijheid gewend. Hij gaat en staat waar hij wil. Is zijn eigen baas. Bepaalt zelf of hij komt eten of niet, of hij bij ons wil zijn of niet en, heel belangrijk ook, wánneer hij dat wil of niet. Nadelen voor hem, die mij dan wel eens zorgen baren, zijn: hij is altijd buiten en vooral ’s winters vind ik dit moeilijk, daarbij is hij nu onbeschermd, loslopend wild zogezegd.

Ik zou hem zo graag een plaatsje aan onze kachel gunnen. Zeker omdat zijn verzorging deels van mij af hangt omdat hij mij enigszins toestaat om voor hem te zorgen. Pipetjes, wormkuur, eten en natuurlijk het toegestane knuffeltje. En onze meisjes zien hem wel zitten. Uiteindelijk zouden ze hem wel accepteren in huis. Denk ik.

Maar de nadelen voor hem, als ik hem in huis zou nemen, zijn in mijn ogen belangrijker.

Als we hem in huis zouden nemen, zou ik hem eerst moeten gaan laten castreren. Geen gesproei in huis, daar zit ik niet op te wachten. Dat betekent al meteen een deuk in zijn vertrouwen in ons want dan moet ik hem vangen en in een bench doen. Daarnaast moet hij leren om op een kattenbak zijn behoeftes te doen. En hij mag ’s nachts niet meer naar buiten omdat Saar en Maud dat niet gewend zijn en ik dit graag zo wil houden.

Dat is nogal wat voor een kat die altijd gewend is om zijn eigen ding te doen. Een enorme vrijheidsbeperking.

En gezien het zeer wankele vertrouwen dat ik nu met hem heb opgebouwd in de afgelopen paar jaar, ben ik niet bereid om dit op het spel te zetten.

Tenminste niet op dit moment.

Want dan blijft hij weg. Dat weet ik zeker.

En als ik iets niet meer wil ( niet dat dat in mijn handen ligt), dan is het onzekerheid met betrekking tot onze kattenvriendjes. Niet weten wat er is gebeurd wanneer ze wegblijven, uiteindelijk voor altijd, dat is zo erg. Dat wil ik niet meer meemaken.

Ook niet met Snor.