Wanneer ik dit schrijf, bevinden we ons in Griendtsveen. In een huisje van Staatsbosbeheer. Iets wat ik iedereen die van rust en natuur houdt, kan aanraden.
Zoals gebruikelijk ben ik al vroeg op. En vandaag hoop ik dat ik vanuit het keukenraam reeën kan spotten. Maar de dag breekt aan zonder een ree te hebben gezien. Met een kop koffie in mijn handen om me aan te warmen, besluit ik om dan maar de relatieve rust (want manlief slaapt nog) te gebruiken om te schrijven over de egel. De egel die ons zo laat in het jaar nog een bezoekje kwam brengen.
In gedachten ga ik terug naar afgelopen donderdagavond. Net als de dag ervoor meldt de egel zich weer door Snor zijn bakje te laten klapperen. Hij heeft honger en eet zich duidelijk vol ter voorbereiding op. We bekijken het egeltje en op een bepaald moment zien we hem wegkruipen onder het hok van Snor. We houden het nog even in de gaten maar zien hem niet meer.
Omdat ik om 19.30 uur ergens moet zijn, loop ik even voor die tijd bepakt met spullen de achterdeur uit. Snel werp ik nog even een blik in Snor zijn hok om verrast te blijven staan. Het egeltje zit in het hok maar er is iets vreemds aan de hand. Hij heeft zich helemaal opgerold bovenop een etensbakje. Wat gek! Ik kan me alleen maar bedenken dat hij het koud heeft. En nu snap ik ook hoe de drol van afgelopen dag in het eetbakje terecht is gekomen. Maar wat een vreemd gedrag!
Ik tik tegen het raam om de aandacht te trekken van manlief. Samen bekijken we de vreemde houding van de egel. We besluiten om hem naar binnen te halen, de serre in. Daar is het koud omdat we er niet stoken maar niet zo koud als buiten. Snel wordt een doosje met krantensnippers in orde gemaakt, een bakje kattenbrokjes en wat water erin, en het nachtverblijf voor onze onverwachte gast is in orde. Ik trek stevige handschoenen aan en pak het egeltje op. Hij was al ingerold maar hij rolt zich nog even wat steviger in.
Binnen kunnen we hem eens goed bekijken. Hij ziet er best goed uit eigenlijk. Hij heeft zelfs nog wat kattenbrokjes tussen zijn pootjes zitten. Wat nu? In de tijd dat manlief en ik aan het beraden zijn, neemt het egeltje het ervan. Hij gaat uitgebreid eten, drinkt eens en valt dan in slaap met zijn snuitje in de voerbak. Het lijkt dus best goed te gaan met hem. Intussen ben ik al veel te laat voor mijn afspraak wanneer ik eindelijk de deur uit ga.
Tijdens mijn afwezigheid houdt manlief, samen met Maudje, de egel in de gaten. Af en toe krijg ik een foto of filmpje doorgestuurd. Ook heeft hij gebeld met de egelopvang in de buurt om te vragen wat het beste is om te doen. Volgens de opvang struinen jongere egels vaker nog laat in het jaar rond. De oudere egels rollen zich al eerder in voor de winterslaap maar jongere kunnen nog tot half december rondlopen. Het beste is om hem gewoon weer buiten te zetten als we denken dat hij verder in orde is. En dat denken we.
Manlief heeft gewacht met de egel buiten zetten tot ik weer thuis ben. Samen zoeken we het internet nog even af op informatie over het gedrag van egels maar ook hier lezen we dat jongere egels pas later in winterslaap kunnen gaan. Manlief heeft ‘ons’ egeltje gemeten. Hij is 13 cm lang en dat maakt hem een jonge egel. En dus mag hij weer naar buiten. De kou in. Handschoenen maar weer aan en vervolgens zetten we het beestje terug waar we hem hebben opgepakt. In Snor zijn hok.
Vanuit het kamerraam houden we hem in de gaten. Pas na heel lange tijd begint hij te bewegen. Hij snuft nog eens rond om dan onder Snor zijn hok te verdwijnen. Alweer.
Voor de zekerheid zet ik daar een bord kattenbrokjes neer met wat water. De volgende morgen is alles op. En de dag erna weer. En daarom blijven we maar net zolang brokjes neerzetten tot er op een dag niet meer aan gegeten zal worden. Dan zal de egel in winterslaap zijn gegaan. Maar tot die tijd mag hij komen eten.
P.S. de papiersnippers zijn even na deze foto vervangen door bredere krantenstroken.
De Piep-show 