En dan heb ik het over een blog. Niet over mijn gespam met anti-vuurwerkfoto’s en anti-vuurwerk boodschappen. Dat blijf ik doen tot het nieuwe jaar weer is begonnen. Want ondanks dat er hier en daar verboden zijn ingesteld voor knalvuurwerk (lees bommen) is dat in onze omgeving totaal niet te merken. Degenen die het afsteken denken waarschijnlijk dat zoiets in het buitengebied weinig kwaad kan. Maar wij springen geregeld op uit onze stoelen vanwege de harde slagen. Onze huisdieren zijn van slag. Op Facebook zie ik steeds meer dieren die vermist zijn. Nu al! Over de dieren in de wei en in het wild durf ik nog niet eens te spreken. Ik zie de jager ongerust zijn rondes maken. Want ook hij is iemand met hart voor de dieren. Staatsbosbeheer en de politie laten het afweten. En dan is het nog niet eens oud en nieuw.

Ik hoor en voel nu alweer de paniek bij de vogels in de lucht die niet weten wat hen overkomt in de oudejaarsnacht en totaal in paniek rondvliegen. Hetzelfde geldt voor de ganzen in de wei. Vorig jaar wisten ze niet waar ze naar toe moesten om zich in veiligheid te stellen. Rondom hen was er een enorm geknal en lichtflitsen in alle kleuren. Prachtig voor de mens om te zien maar de dieren kunnen er niets mee. Blijft over dat ik dit jaar, voor de zoveelste keer, achter in de wei zal zijn om te proberen een geruststellende aanwezigheid te zijn. Met tranen in mijn ogen omdat ik de paniek begrijp maar niet weg kan nemen. Meestal duurt het siervuurwerk een uur. Mooi maar van mij mag het allemaal verboden worden. Of geregeld worden op een centraal punt door een gespecialiseerd bedrijf. Zoals in een aantal landen om ons heen al gebeurt. 

Deze laatste week staat in het teken van afhandelen. Papieren die al een tijdje liggen zijn afgehandeld en geordend opgeborgen. Zelfs de was is gedaan en ligt gestreken en wel in de kast. Het laatste werk is gedaan in de bijenkast. Onze aflegger doet het goed zo te zien. Hopelijk komt dit volkje de winter periode door aangezien het het enige volkje is dat we op dit moment nog hebben. Onze andere volken zijn weg. Maar daarover een andere keer meer. Onze honing potjes vinden gretig aftrek. Het blijken leuke cadeautjes te zijn om te geven. En gisteren heb ik eindelijk de propolistinctuur in de flesjes kunnen doen. Eigen propolistinctuur. Wat ben ik trots. Voor de mensen die niet weten wat dit is en waar het allemaal goed voor is, klik dan even hier.

En zo eindigt dan langzaam 2022. Een jaar wat ik met plezier achter me laat. Hoopvol kijken we naar 2023. We nemen de mooie dingen met ons mee in ons hart en hopelijk ook mee naar het nieuwe jaar. De 70+ groep: we hopen er weer  gezellige bijeenkomsten voor te organiseren, soms met een lach en een traan maar dat hoort er bij. De lieve mensen om ons heen die er voor ons zijn geweest toen het ook dit jaar met manlief minder goed ging. En wanneer ik volgend jaar de kerstboom op ga ruimen mag ik weer twee nieuwe ballen toevoegen aan de collectie. Gekregen van twee bijzondere mensen in ons leven.

Rest me nu nog om jullie het allerbeste te wensen voor 2023. Dat het beste van 2022 het slechtste voor 2023 mag zijn.

Een fijn oud en nieuw gewenst. Laat de kurken maar knallen. De enige knal die ik kan waarderen 😉