Door alle belevenissen afgelopen tijd heb ik het blog over Greumelke haar komst destijds niet geplaatst. Inmiddels is Greumelke bijna 8 weken bij ons en is ze niet meer weg te denken uit ons leven. Toch wil ik jullie het eerste blog over haar niet onthouden. Bij deze dus…

We hebben heel erg lang getwijfeld over het wel of niet nemen van een poezenzusje voor Maudje. Maar het leek de laatste weken alsof Maudje in een rap tempo vereenzaamde. Het is duidelijk dat ze aan ons niet genoeg heeft als gezelschap. Ze heeft iemand nodig van haar eigen soort. Tenslotte is ze dat gewend van kitten af aan.

Uiteindelijk kwam Greumelke op ons pad. Geweldig om weer wat speels klein grut in huis te hebben. De gordijnen vinden het wat minder en Maudje was in eerste instantie ook niet echt gecharmeerd van het kleine mormeltje. Maar dat is normaal. Een indringer op eigen terrein. Een kleine spring-in-het-veld, een blazertje en een naaimachientje in één katje. Natuurlijk is dat wennen. Zeker wanneer het kleine monster ook nog al jouw speelgoed in pikt. Dat dat al jaren ongebruikt in een mandje ligt doet niet ter zake. HET IS VAN MIJ! Niet dat Maudje boos doet. Nee, ze gedraagt zich eerder lijdzaam en beledigd. Maar intussen ook weer nieuwsgierig. 

We proberen het zo goed mogelijk te doen voor beide poezen. Tenslotte woont Maudje hier en komt Greumelke net kijken. De ruimtes zijn nu dus nog afgebakend. Maudje kan door het hele huis lopen en Greumelke voorlopig alleen nog door de kamer en de keuken. Zo kan Maudje zelf bepalen in welk tempo ze wil kennismaken. En dat doet ze ook. Ze is overdag veel buiten. Ze loopt wel geregeld binnen om eens te snuffelen aan Greumel. Deze begint op haar beurt aan Maudje te wennen.  Ze zet niet meer meteen een hoge rug op en blaast niet meteen wanneer Maudje even wil neuzen. De eerste keren was dit wel spannend. Door het geblaas en de hoge rug deelde Maudje op een bepaald moment ook even een tik uit. Even laten zien wie er hier de baas is. Maar nu zien we met de dag verbetering. Vooraleer we een maand verder zijn heb ik er goede hoop op dat de twee dames het wel zullen gaan vinden met elkaar.

Intussen moet Greumel een beetje worden opgevoed. Zindelijk is ze al. Ze geeft door te piepen ook goed aan dat ze iets wil. Een plasje doen of eten. En verder is niets veilig. De plantenspuit is een vast onderdeel geworden van de tafel. Binnen handbereik want alles moet beklommen worden, moet met een pootje onderzocht worden ofdat er mee gespeeld zou kunnen worden. De noten die op tafel lagen zijn gebombardeerd tot speelgoed. En omdat ze een bruggetje vormen tussen Greumel en Maudje laten we ze maar liggen op de grond. Want ook in het geval van deze twee poezen verbroedert het speelgoed.

Wanneer Greumel moe is zoekt ze manlief zijn schoot op. Ze kruipt lekker tegen hem aan en begint te snorren. Heel hard. Greumel was echt op slag verliefd op manlief. En ofschoon deze steeds stoer zei dat Greumel weer terug moest wanneer het niet zou gaan met Maudje, is de verliefdheid wederzijds. 

Het komt allemaal wel goed. Een kwestie van tijd en geduld. En met begrip en liefde voor allebei de poezen.