Zitten we ons zo zorgen te maken of Maudje wel of niet eenzaam is, krijgen we dan met zorgen te maken van een heel andere aard.

Vrijdagavond rond een uur of acht. We hebben ons geïnstalleerd aan de kachel en Maudje maakt van de gelegenheid gebruik voor een uitgebreide aai-sessie. Ze springt bij manlief op schoot en hij begint haar te kroelen op alle plekjes die ze maar aanwijst al draaiend met haar kopje. Wanneer hij aangekomen is bij haar kin vraagt hij me of Maudje de bult onder haar kin al langer heeft. Verbaasd kijk ik naar hem op, verdiept in mijn boek als ik was. Een bult? Nee, dan zit hij er pas van vanmiddag. We onderzoeken het geval grondig. Maudje ondergaat het allemaal gelaten. Het lijkt op een ontsteking maar wel eentje die zich snel ontwikkeld heeft. Zou het van de tanden uit komen? Ik kijk in haar bekje maar zie niets verontrustends. We bellen de dierenarts en overleggen wat het beste is om te doen. Uiteindelijk maken we een afspraak voor het spreekuur morgenvroeg. 

Even later begint Maudje zich stevig te krabben en begint ze zachtjes te mauwen. Het begint pijn te doen denk ik. We pakken haar weer op en inderdaad is de ontsteking op spanning komen te staan. Ik kijk nog eens goed terwijl manlief haar omhoog houdt. Zie ik daar nu een gaatje? Heel klein? Of Maudje is zich ergens in gelopen of ze heeft ruzie zitten maken en daar een tik bij opgelopen. Ik denk dit laatste. Dat hebben we al vaker meegemaakt met onze beestenboel. We besluiten het abces door te prikken. Het is inmiddels zo groot als een stuiterbal. Manlief hanteert de naald en moet behoorlijk moeite doen om door Maudjes vel te komen. Het is best taai. Maar uiteindelijk lukt het en hij drukt alle rommel eruit tot er bloed mee komt. Jeetje, wat stinkt dat zeg! En Maudje, onze lieve schat, ondergaat het allemaal alsof ze weet dat het voor haar eigen bestwil is. Niks geen slaan met een pootje of haar nageltjes uit, niks van dat alles. Wanneer het leed geleden is gaat ze voor de kachel liggen. Een tijdje later komt ze weer bij ons voor haar knuffelbeurt. Ze blijft onze handen onder haar kin duwen om daar gekriebeld te worden. Ik denk dat het wondje jeukt.

Na een onrustige nacht omdat ik ongerust ben dat de ontsteking weer zal oplaaien en Maudje naast me zich continu krabt en poetst, gaan we dan toch op weg naar de dierenarts. Na een uitgebreid onderzoek horen we dat we het werk al eigenlijk allemaal gedaan hebben. De wond is nu zodanig geslonken dat een antibiotica niet nodig is. Wel krijgt Maudje een pijnstiller met ontstekingsremmende werking. Deze moeten we vijf dagen blijven geven.

Eenmaal thuis laat mevrouw zich alle zorgen en attenties welgevallen. En in de loop van de week slinkt de knobbel tot er uiteindelijk alleen nog een korstje aanwezig is.

Maar wat raakte ik vrijdag even in paniek zeg. In mijn gedachten zag ik ons (heel even) al afscheid moeten nemen van Maudje. En dat terwijl we ons af aan het vragen waren of er geen gezinsuitbreiding zou moeten komen. Zo zie je maar. Het kan verkeren…