Bezoekuren

Nu Piep in de wei zit, kunnen we het natuurlijk niet maken om haar niet meer in de tuin te laten. Laat staan dat ze niet meer mag zwemmen.

Het zwembad is altijd een veilige haven geweest voor haar, dus het zou wel heel erg cru van ons zijn om haar dat te ontnemen. Dat doen we dan ook niet.

Ik moet zeggen dat het verbazend goed gaat in de wei. Het lijkt erop dat ze in de gaten heeft dat daar toch het volkje woont waar zij bij hoort van nature. Wellicht dat afgelopen paartijd hier iets mee te maken heeft. Gijs mag dichter bij haar in de buurt komen. Soms liggen ze met zijn drietjes naast elkaar met de neuzen naar het hekwerk dat hen scheidt van de rest. Die dan weer met hun neuzen richting het drietal liggen. Een mooi rustgevend plaatje.

Op een paar dagen tijd heeft Piep een hele ontwikkeling doorgemaakt.

De eerste keer toen ze naar de wei moest en ze dit in de gaten kreeg, heb ik haar voorzichtig de wei ingedreven. Ze moest een paar uurtjes wennen en toen mocht ze weer terug. Die nacht mocht ze ook nog in de tuin slapen.

De dag erna heb ik haar langer in de wei gedaan. Dit ging heel goed ofschoon ze wel zelf naar de poort met me meeliep om weer mee te gaan de tuin in. Die nacht is ze de eerste keer in de wei gebleven. ’s Morgens trof ik haar slapend aan naast Mop. Mop past heel goed op haar, daar ben ik blij om. Ook ligt ze vaker bij Klaartje, gescheiden door het hekwerk. Die kent ze dan blijkbaar nog van vorig jaar.

De dagen erna blijft ze steeds langer in de wei en de nachten sowieso. Ze loopt niet meer automatisch mee als ik weg ga. Ze loopt zelfs uit haar zelf verder de wei in. Blijft niet meer staan op een paar meter van de poort. Een goed teken.

En sinds een paar dagen is het zelfs zo dat als ze in de tuin is en ze wil naar de wei, dat ze dan gaat gakken en dan begint ze al naar de poort te lopen. Duidelijk genoeg lijkt me.

Het heeft wel geholpen dat de voerbak achter de poort staat, aan de wei kant. Als ze granen wil dan moet ze naar de wei. Het heeft niet met honger te maken want ze kan gras eten zoveel ze wil in de tuin. Maar de granen vindt ze erg lekker. Blijkbaar zo speciaal dat ze hiervoor naar de wei wil.

Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben dat deze fase zo goed gaat! Het heeft nogal wat kopzorgen gekost de afgelopen twee jaar om haar niet alleen te laten zijn. En nu lost ze het vooralsnog zelf heel goed op. Blijkbaar is ze er aan toe.

En het zwembad? Dat blijft natuurlijk nog steeds trekken. In haar tuintijd springt ze steevast in het water. Poedelt er lekker op los en is dan weer een uurtje zoet met zich te poetsen. En als wij in het water zitten, tja, dan moet ze er natuurlijk bij zijn met haar snavel.

Hoezo jaloers…