Gered!

Diep in gedachten en geconcentreerd tikkend zit ik achter mijn bureau.

Even denk ik iets te horen en onbewust kijk ik even door de raam. Terwijl ik mijn hoofd al terug heb gedraaid naar het beeldscherm, zie ik een vallend pluisje op mijn netvlies.

Huh? Was dat een bons tegen het raam? Is er een vogel tegen het raam gevlogen? Snel even kijken of ik iets kan zien.

Ik sta op en kijk door het raam. Niets. Ik kijk nog een keer en dan zie ik naast de plantenbak een ienieminie meesje liggen.

Oei!

Ik maak snel de tuindeur open en raap het meesje op. Geen moment te vroeg want daar komt onze Saar al aan. Zachtjes mauwend strijkt ze langs mijn benen. ‘Nee schat, dit is niet voor jouw’, zeg ik.

Het meesje leeft nog. Het heeft één oogje open en het ander zit dicht. Met het piepkleine snaveltje lichtjes geopend ligt het op mijn hand naar adem te snakken. Ik houd het beestje een tijdje op mijn hand. Even later wordt het tweede oogje geopend. Gelukkig.

Het ziet ernaar uit dat het beestje alleen maar wat versuft is. Rustig blijft het zitten op mijn hand. Helemaal op zijn gemak lijkt het wel. Ik loop naar de struiken toe. Doordat het heeft geregend zitten er druppels op de bladeren. Ik laat een druppel via het blad naar het snaveltje glijden. Zodra het blaadje het snaveltje raakt, doet het meesje zijn bekje open. En waarachtig, het drinkt van het water! Een paar slokjes later lijkt het weer wat fitter te zijn.

Ik vraag me af wat ik nu moet doen. Ik kijk eens om me heen om te zien of ik vader of moeder mees kan zien of horen. Misschien zoeken ze hun kleintje. Er vliegt inderdaad van alles rond en het roept ook aan alle kanten maar of het nu de ouders van deze kleine zijn?

Ik pluk een torretje onder een bloembak vandaan en houdt het tegen het snaveltje. Maar nee, hiervoor is geen belangstelling.

Langzaam de struiken afspeurend zoek ik dan maar naar een plekje waar ik het beestje neer kan zetten. Het moet in ieder geval hoog zijn en onbereikbaar voor de katten. Als ik een geschikte tak denk te hebben gevonden, probeer ik het kleintje erop te zetten. In eerste instantie heeft deze nog niet veel animo hiervoor maar na een beetje aandringen, stapt hij toch op de tak. Zo blijft hij een hele tijd zitten onder mijn wakend oog.

Nu ik het zo van een afstandje bekijk zit hij eigenlijk toch nog te laag naar mijn smaak. Zouden zijn ouders hem zo wel vinden? Zouden de katten er zo niet bij kunnen met een grote sprong? Ik besluit toch maar even de ladder uit de garage te halen om het beestje wat hogerop neer te zetten. Op het moment dat ik de ladder naast de struik zet en het kleintje wil oppakken, besluit deze om het zelf hogerop te zoeken. Dat is natuurlijk ook prima. Na een en ander nog even te hebben aangezien besluit ik voor mezelf dat er nu niks meer is dat ik nog kan doen. De kleine moet het nu weer zelf gaan uitzoeken.

In de hoop dat zijn ouders hem vinden, ga ik weer verder met mijn werk. Een tijdje later kijk ik nog eens in de struik maar zie niets meer van de vondeling.

Voor het moment is de kleine in ieder geval gered.