Ik zit aan mijn bureau en op de achtergrond hoor ik het kwaken van de eendjes die aan ’t rondsnuffelen zijn in de tuin. Ineens valt me op dat ze wel bijzonder actief zijn. Wanneer ik opzij kijk zie ik ze geagiteerd rondjes rennen door de tuin. Ze zitten elkaar achterna. Ze hebben iets groots gevonden, iets wat aan 4 kanten uitsteekt en ik kan niet zo heel snel zien wat dat precies is. Het lukt niet doordat de eendjes in een rap tempo achter elkaar aan lopen, elkaar intussen het ding afnemen waarna de race weer doorgaat. Ik zie alleen iets wits. Dat kan niet veel goeds zijn.

Wanneer ik naar buiten loop en naar ze toe loop beseffen ze blijkbaar onmiddellijk dat ik het voorzien heb op iets wat van hen is. Ze lopen quasi van me weg, steeds sneller rennend. En ik loop er quasi achteloos achteraan, ook steeds sneller. Het moet er ontzettend lachwekkend uitzien. Maar dan heb ik het toch te pakken. Een van de eendjes laat het per ongeluk los en hebbes! Het voorwerpje is voor mij.

Het is een pad.

Eerst denk ik dat hij dood is maar dan zie ik heel even zijn oogjes flikkeren. Hij doet alleen maar alsof hij dood is! Zijn pootjes wijd uitgestrekt in vier richtingen, zijn lijfje plat, zijn oogjes dicht. Het is best een grote. Wat wilden de eendjes hier mee gaan doen?! Opeten? Hij was en is blijkbaar reuze interessant.

Ik onderzoek het beestje nog even op eventuele beschadigingen en zet hem dan voorzichtig in de haag. Ver buiten het bereik van de eendjes. Die me op een afstandje beteuterd aan staan te kijken. Verontwaardigend snaterend. Maar ze zijn de pad alweer snel vergeten zodra ze de struiken in de tuin weer induiken op zoek naar… ja, naar wat eigenlijk? Naar kleine eetbare beestjes of zouden ze in gedachten toch nog een lekkere dikke pad zien?

En ja hoor. Even later hoor ik ze alweer. En zie ik ze alweer door de tuin achter elkaar aan rennen. Een snelle blik op het voorste eendje om te kijken wat er dit keer in de bek zit. Maar de prooi bestaat uit een ganzenveer. Geen idee wat ze daarmee moeten maar die mogen ze houden. Blijkbaar ook niet lang zo heel erg interessant want het gesnater verstomt al gauw.

Het lijkt alsof de ganzen die op bezoek zijn, het allemaal een beetje meewarrig bekijken. “Rare jongens, die Romeinen.” Ik hoor het ze denken.

Fijn weekend allemaal…