Ons zorgenkindje

Piep heeft de nacht in het tuinhuisje goed doorgebracht. Althans voor zover wij kunnen beoordelen.

Wanneer ik daags erna onder de douche sta ’s morgens en me klaar maak om naar het werk te gaan, blijkt manlief al naar Piep te zijn geweest. Hij maakte zich zo’n grote zorgen om haar dat ze toch de nacht niet goed zou zijn doorgekomen en hij was zo bang dat ik Piep zou vinden dat hij, terwijl ik onder de douche stond, even naar Piep is geweest kijken. Lief van hem. Hij weet hoeveel Piep voor me betekent. Ik laat Piep in het tuinhuis zitten tot het licht begint te worden en laat haar dan naar buiten. Braaf loopt ze met me mee. Meteen richting zwembad om dan ook meteen een duik te nemen. De dagen hierna verlopen volgens het zelfde ritueel. Ik sta op, manlief kijkt of alles goed is met Piep en vervolgens laat ik Piep, net voordat ik vertrek, naar buiten.

Wel heeft manlief in de tussentijd nog met de dierenarts gebeld. Hij heeft gevraagd om een pijnstiller en een antibioticakuurtje. Dit alles in de hoop dat we Piep toch nog een tijdje bij ons kunnen houden. Maar wat loopt ze slecht. Ze waggelt op en neer en niet op een manier die bij een gans hoort. Ze valt de hele tijd op haar kontje, zwalkt naar rechts en links alsof ze zwaar dronken is, valt naar voren met haar kopje. Maar toch. Ze eet goed, ze drinkt goed, ze snatert er op los en zwemt nog steeds even graag.

Al met al hopen we dat de kuur zijn werk gaat doen. Nu na drie dagen merken we er nog niets van maar dat kan. Officieel begint de kuur nu pas zijn werk te doen, dus het is nog even afwachten. Maar intussen bloedt mijn hart om Piep. En heb ik er een heel hard hoofd in. En hoop ik met heel mijn hart dat Piep beter wordt. Dat ze nog een tijdje bij ons mag zijn. Maar ik ben bang dat het hopen tegen beter weten in is….