Weekendje weg

We gaan het nog eens proberen. Een weekendje weg met zijn tweetjes. De laatste keer is alweer een hele tijd geleden.

Mijn ouders zullen op het beestenspul passen. Twee A-4tjes wijd ik er aan, zoveel instructies zijn er inmiddels nodig voor onze uitdijende beestenboel.

De donderdagavond voordat we weggaan maak ik onze tas klaar en zet hem op de gang naast de slaapkamerdeur. Wanneer we ons klaar aan ’t maken zijn om naar bed te gaan, hoor ik Maudje van beneden aankomen met een (speelgoed)rat. Dat is duidelijk hoorbaar, het gaat altijd gepaard met een heleboel misbaar. Ik zal een filmpje toevoegen van een oude opname zodat jullie kunnen zien wat ik bedoel met ‘duidelijk hoorbaar’. Wel even het geluid wat harder zetten.

Vanuit de badkamer hoor ik Maudje aankomen en even later kan ik haar ook zien. Maar Maudje zelf heeft ook iets gezien. Iets wat haar duidelijk niet bevalt. Ze komt aangelopen, miauwend met haar rat, en dan ineens is het doodstil. Ik zie haar naar onze tas lopen en zie ook dat ze de rat uit haar bek laat vallen. Ze snuffelt aan de tas en is duidelijk not amused. Maar haar vervolgactie laat me weer eens in een deuk van het lachen liggen. Het is niet te geloven! Maudjes afkeuring is duidelijk! Ze kijkt nog eens naar de tas en dan naar mij. Blijkbaar wist ze heel goed dat ik daar was ondanks dat ik nog geen blijk hiervan mocht ontvangen. En dan pakt ze de rat weer in haar bek, draait zich om en loopt met rat en al weer naar beneden. Geen kadootjes voor ons vandaag, we hebben ze duidelijk niet verdiend. En tot het moment van vertrek keurt ze ons geen blik meer waardig. Ze laat zich niet aaien en loopt bij ieder woord van ons richting haar, gewoon weg. Punt gemaakt.

We vertrekken vrijdags ’s morgens dus zonder Maudje haar toestemming. De eendjes weten nog niet wat het betekent , ons vertrek. Wanneer we zondags weer thuiskomen, weten ze inmiddels wel wat het betekende. En zo afkeurend als Maudje was bij vertrek, zo afkeurend zijn de Pieps nu bij onze terugkomst. Ze geven geen kik wanneer ze de auto horen oprijden, iets dat normaalgesproken een hoop gesnater ontlokt. En wanneer we naar achteren lopen, naar de ren, blijven ze liggen waar ze liggen. Eentje ligt er in het water te doen of ze slaapt. Alleen haar glurende oogje verraadt dat ze ons wel degelijk heeft gezien. Eentje ligt in het rechterhoekje van de ren en eentje in de linkerhoek. En daar blijven de dames liggen. We praten tegen ze, doen de ren open, geven ‘snoepjes’ (meelwormen, zijn ze gek op). Maar niks helpt. Alleen wanneer we de poort naar de wei open zetten om ook de ganzen en de kippen te begroeten, komen ze in actie. Nu is er wel gesnater en rennen ze langs ons door de wei in. Hun beledigde houding is sneller over dan die van Maudje. Wanneer ik dit schrijf is het maandagmiddag en tot nu toe is mevrouw beledigd. Ze is vannacht ook niet op bed komen slapen. Denk dat het nog wel even duurt voordat mevrouw ons ons gedrag vergeven heeft…