Tja, waar zal ik beginnen? Het was me het weekje wel. 

Laat ik beginnen bij de spechten. Vader en moeder Specht hebben het maar druk met hun kroost. Er wordt af en aan gevlogen en nog horen we de jongen roepen. Intussen zijn we enorm nieuwsgierig geworden naar het aantal spechtjes in de boomholte.  Op een morgen hoor ik één van de ouders van binnen uit ijverig kloppen. Zou er te weinig ruimte zijn en wordt er plaats gecreëerd op dit moment? We worden zo wel heel nieuwsgierig naar het aantal spechtjes. Zonder dit serieus een poging te willen geven om de spechtjes niet te verstoren, zeg ik tegen manlief: ‘We zouden er eigenlijk eens in moeten kunnen kijken’. Hij kijkt me aan, denkt even na en zegt dan: ‘Daar heb ik iets voor!’ Hij verdwijnt in de garage en komt tevoorschijn met een apparaatje dat hij ooit eens gekocht heeft om het inwendige van een auto te kunnen bekijken. Eén keer gebruikt tot nu toe. Het is ideaal. Een lange dunne buigzame arm met voorop een lampje en een cameraatje. Én het heeft de mogelijkheid om foto’s en filmpjes te kunnen opnemen op een sd -kaartje. Hoezo enigszins verouderd? Maar het werkt wel. Manlief kijkt in de boomholte en vervolgens bekijken we de beelden snel op de laptop. En ja hoor, het werkt! 5 snaveltjes piepen alle kanten op. 5 mini spechtjes bedelend om eten. Geen wonder dat pa en ma het druk hebben! Heel erg jammer dat ik het filmpje niet kan delen vanwege het verouderd formaat…

Later die week krijgen we een berichtje van Geco. In de buurt staan twee hoge dennenbomen en hierin zitten ransuilenjongen de wereld te bekijken.  Nu hoorden we wel al uilenjongen piepen. We konden het alleen niet plaatsen. En we zien in de schemering wel eens twee grote uilen overvliegen maar daar dacht ik van dat het bosuilen waren. Omdat deze vorig jaar in de bomen achter ons huis hebben gebroed. Het blijken ransuilen te zijn. Uiteraard gaan we nu geregeld kijken. En warempel. Heel soms zitten de kuikens ons te bespieden vanuit hun veilige plekje. Ze zitten duidelijk zichtbaar maar als je het niet weet zou je er zo overheen kijken. Manlief heeft er eentje mooi op de foto kunnen zetten. Met dank aan Geco voor de tip.

• 

• 

En eindelijk heb ik een rondje tuin gedaan. Door de regen van afgelopen tijd kan ik het onkruid makkelijk wieden. Het is wel even oppassen bij de rozen want die hebben een ongelooflijk goed jaar. Ze groeien dat het een lieve lust is en ze zitten vol knoppen. De roos langs de garage staat in volle bloei. Die staat net wat warmer en beschutter tegen de witte muur. Ze geurt zalig.

Achter in de moestuin groeit er nu ook van allles. Daarbij heb ik afgelopen week plantjes gehaald op de markt. Zo staan er nu weer tomaten in de kas maar ook een paar in de bakken en in de volle grond. De komkommers en de courgettes staan in de volle grond. En mijn bijenweide groeit dat het een lieve lust is. De lupinen staan te pronken met hun blauwe pracht.

Over de bijenweide en als gevolg daarvan de bijen gesproken. Ze komen eraan! Onze bijenvolkjes staan klaar om uitgedeeld te worden. Manlief en ik zijn nog aan ’t dubben of we de plek voor de kasten toch niet een paar meter verplaatsen in verband met de ochtend zon. En die plek moet bepaald zijn voordat de bijen komen omdat het daarna erg moeilijk wordt om ze een aantal meters te verhuizen. We hebben nog een kleine week…

En dan het allergrootste nieuws en dat gaat meteen over degene die nu onze tijd in beslag neemt. De komst van Greumelke. Een kameraadje voor Maudje. Althans dat is de bedoeling. Maar hierover meer in het volgende blog.