Al een aantal jaren komen in ons dorp geregeld paramotorvliegers over.

Het eerste jaar is dat bijzonder natuurlijk. Je hoort een geluid dat je niet thuis kunt brengen, staat op om te kijken wat het is en zoekt de lucht af op zoek naar dat geluid. Het duurt even maar dan zie je waar het vandaan komt. Van een parachute. Met een motortje. Langzaam glijden ze langs door de lucht en wij, de kijkers op de grond, zwaaien naar hen. Zoals we dat vroeger vaker deden naar luchtballonnen. Fantastisch dat zoiets kan!

Maar net als met luchtballonnen het geval is, komen er ieder jaar meer paramotorvliegers overvliegen. En is het op een gegeven moment niet leuk meer. Met een beetje goed weer is het vrijwel iedere avond te doen en ze komen ook niet één keer over maar meerdere keren. Het lijkt wel alsof er oefeningen worden gedaan in het luchtruim boven ons dorp.

Vorig jaar was ik het echt zat.  Net wanneer wij ook de tijd hadden om gezellig in onze tuin bij het zwembad te gaan zitten, kwam zo’n ding over. Ik diende een klacht in bij de dienst voor het luchtverkeer maar deze verwees me naar de vliegers zelf. Een goed gesprek zou waarschijnlijk wonderen doen. Ja, een goed gesprek. Maar met wie? Ik vond het een behoorlijke dooddoener.

Intussen waren we weer een jaar verder en verdorie! Zodra het mooi weer werd waren daar de vliegers weer. Een klacht bij de gemeente leverde niets op. Die verwees me weer naar de dienst voor het luchtverkeer en dat antwoord had ik al eens gekregen. Tijdens een communiefeest dit voorjaar kwam een en ander ter sprake en bleken er behoorlijk meer mensen van ons dorp hinder te ondervinden van de paramotorvliegers. Een buurtgenote en ik besloten er een gezamenlijke aanpak op los te laten.

Op een avond was het weer zover. Uit frustratie filmde ik de vliegers, stuurde het filmpje door aan mijn buurtgenote en zei dat ik het nu zat was. Waarop ik het meteen op Facebook zette. Mijn buurvrouw ging zoeken op internet wie ze zou kunnen aanspreken op het ongewenste vliegverkeer. Voornaamste reden voor ons was ons gevoel van het gebrek aan privacy. Ik voelde me niet meer fijn in onze eigen tuin en dat gevoel bleken meerdere dorpsgenoten te hebben. Dat en de aankondiging van de komst van de vliegers door het geluid dat hun motoren maken. Enorm aanwezig en op den duur bijzonder irritant.

Nu is uit irritatie iets op Facebook gooien niet altijd de meest handige zet. Daar kwam ik achter toen na het delen van het filmpje ook reacties kwamen die totaal niet relevant waren maar wel bijzonder kwetsend. Ik snap zulke reacties eigenlijk niet goed. Dat doe toch ook niet als je face-à-face met iemand spreekt? Maar goed. In dit geval is uit mijn frustratie iets goeds voortgekomen. Het delen van het filmpje heeft ervoor gezorgd dat dit uiteindelijk terecht is gekomen bij één van de vliegers op het filmpje. En deze meneer heeft zich bijzonder netjes opgesteld. Via Facebook en daarbuiten  zijn we het gesprek aangegaan op een fatsoenlijke wijze. Ik vind dat echt heel erg belangrijk. Het kan dus wel. Om kort en goed te zijn: we hebben elkaar onze belevingen verteld en wederzijds begrip gevonden. En, ik moet eerlijk zijn, natuurlijk is het een mooie hobby. Fantastisch zelfs lijkt me. Ik heb in het verleden al van alles gedaan zoals een tandemsprong met een parachute, zweefvliegen, ballonvaart, gevlogen met een Cesna en daarom kan ik oprecht zeggen dat het  paramotorvliegen me een geweldige hobby lijkt. Alleen mag je met een hobby van jezelf anderen niet hinderen in hun hobby’s, hoe mooi die ook is. Maar na onze wederzijdse ervaringen en gevoelens uitgewisseld te hebben, volgde een uitnodiging van de vliegers om eens een keertje mee te vliegen met een duo-paramotorvlieger.  Samen met de buurtgenote die middels de mailcorrespondentie met de Koninklijke Vereniging voor de Luchtvaart ook bekend was bij het bestuur van de paramotorvereniging. Ik moet zeggen dat ik dit een geweldige reactie vind. Mensen zelf kennis laten maken met de hobby van de ander én zo ook kunnen laten zien wat er zoal zichtbaar is vanuit de lucht. En om daar meteen maar korte metten mee te maken: details zijn totaal niet zichtbaar. Zoals in ons geval, ja, je ziet een zwembad maar nee, je ziet niet dat er iemand in zit. En helemaal niet of die iemand een zwembroek aan heeft of niet. Althans niet met het blote oog. Dat inzake het privacy verhaal. Neemt de factor geluid echter niet weg. Maar daar hebben de heren vliegers onderling al afspraken over gemaakt. Bleek dat ons dorp inderdaad heel dichtbij hun stijg- en landroute lag en dat wij daar inderdaad bovenmatig veel last van ondervinden. En dat zij voortaan nieuwe bepalingen volgen die ons gaan ontzien. Dat is toch fantastisch? En zo kwam het dat mijn buurtgenote en ik een vlucht aangeboden hebben gekregen. Een vlucht op een mooie zomeravond zodat we alleen in een korte broek en T-shirt de lucht in konden. En wat was het mooi! Vergezichten tot in Duitsland en België. De Maas waarvan je nu goed kunt zien hoe die loopt, de Maasplassen, de geweldige landschapsarchitectuur vanuit de lucht gezien.

Het was fantastisch!

En dat alles afgesloten bij ons in de tuin met een glaasje wijn, nagenietend in het gezelschap van twee vliegers. Die eigenlijk iets af kwamen geven dat ik vergeten was maar gezellig nog lang zijn blijven hangen.

Zo kan het dus ook.

We hebben genoten!

Erwin B en Ben, dank je wel! Voor de afhandeling, de mooie vlucht en de afzakker….

Tot ziens.