Lengende dagen

We gaan richting voorjaar en het eerste waar ik me meteen beter door ga voelen zijn de lengende dagen.

Het is nog wel donker als ik opsta maar wanneer ik dan vertrek naar mijn werk is het al een stuk lichter. En ’s avonds met naar huis gaan ook.

Gelukkig.

Ik ben een licht-mens. Donkere periodes, daar moet je doorheen maar wanneer dan eindelijk weer het licht komt, leef ik op. En met mij vele mensen.

Het werkt door in alles. Hoe je je voelt, hoe je in het leven staat, hoe meer licht des te meer energie.

De tijd van vroeg op de bank zitten of lang achter de computer is bijna gedaan. Het buiten zijn lokt weer, de tuin roept, de lente is herkenbaar aan iemiemienie dingetjes.

Niet allemaal ieniemienie want als je hoort hoe de ganzen af en toe te keer gaan dan denk je dat er grote ruzie is. Niets is minder waar. Bij ganzen is het gebruikelijk dat wanneer een ganzenstelletje ‘het’ doet, de rest erom heen staat en ‘het gebeuren’ al kwakend aanmoedigt. En dan vergaat horen en zien je voor een paar minuten.

Daar komt Piep dan nog eens bij met haar kenmerkende gekwaak. Wat er precies in haar kopje omgaat weten we niet maar af en toe begint ze luidkeels te kwaken, draait ze een rondje om haar as, kijkt om zich heen of ze alle aandacht heeft en gaat dan voldaan weer zitten. We noemen dit de Crazy Iwan. (Naar de draaibeweging van de onderzeeboot in de film Red October). De reden? Geen idee. Wanneer ze dit in de wei doet weten we al precies wie er aan het kwaken is. Ze doet dit echter ook in de serre en dan vergaat horen en zien je pas echt.

De katten zijn al net zo aanwezig. Het geluid van huilende baby’s klinkt door de nacht en meteen zit je recht op in je bed. Om vervolgens weer terug te zakken want je weet, er zijn hier in de buurt geen krijsende baby’s. Althans nog niet.

Saar heeft er een spellletje van gemaakt om Snor ‘s morgens naar het huis te halen. Hij gaat dan braaf voor de serredeur zitten wachten op zijn eten. Wanneer ik dan naar buiten kom met zijn hapje gaat hij liggen rollebollen over de grond en wil hij even stevig worden geaaid voordat hij daadwerkelijk gaat eten. Tijdens het eten snuffelt Saartje aan Snor die dit duidelijk ietsje minder vindt. Maar hij laat haar maar. Hij heeft geleerd dat Saar zich meteen omdraait als hij haar ietsje meer aandacht geeft. Want Saar is heel goed in uitdagen maar als het erop aan komt rent ze snel door het kattenluikje naar binnen, gaat voor de kamerdeur naar Snor zitten kijken, al zwiepend met haar staart. Ze weet dat Snor haar niet achterna kan komen. De hormonen zitten haar duidelijk in de weg maar wat ze ermee aan moet weet ze volgens mij ook nog niet. Arme Snor. Onze verleidelijke Delilah. Aan de andere kant, Snor is nogal groot. Drie keer zo groot als Saar. En dit beeld is dan weer ietsje minder voor mijn voorstellingsvermogen.

Ach ja, de lente…

Ik kan niet wachten…