Wespen!

Iedereen heeft het er al over en nu ik ook nog eens een keer…

Het is gewoon een ramp om achter in de tuin te zitten. Ik neem aan dat er ergens een nest wespen (of meer dan één) in de buurt zit. Dat er ergens een nest hoornaars zit dat weten we. Waar dat weten we niet. Maar het maakt ook niet uit. Zolang je ze maar met rust laat is er niks aan de hand. Ze zijn ook niet opdringerig of zo. Dat zijn de wespen wel. Het vervelendste vind ik dat ze meteen rond je hoofd gaan zoemen. Bij je oren, je neus en je mond. Dat vind ik het ergste. Het idee dat ze daar naar binnen kunnen gaan en je daar steken! Brrrr! Ik moet er niet aan denken. Afschuwelijk!

Zoals jullie merken ben ik niet zo gesteld op het wespenvolk. Eigenlijk is dat een understatement. Ik probéér wel om rustig te blijven wanneer ze om mijn hoofd cirkelen maar op een bepaald moment overheerst toch de paniekfactor. En spring ik op om rondjes te gaan draaien en voorzichtig te zwaaien in de hoop het hinderlijke beest weg te jagen. Wat natuurlijk maar eventjes het geval is. Ik verdenk ze ervan dat ze het gewoon weten! Ze weten dat ik bang ben! En daarom komen ze juist op mij af! Manlief laten ze gewoon met rust! In zoverre de complottheorie.

Wanneer we weer eens achter zitten ben ik het zat. Op zolder moet nog ergens een klamboe liggen. Meteen gaan zoeken en ja, hij ligt er inderdaad nog maar er zitten behoorlijk wat gaten in. Zo goed en zo kwaad mogelijk de gaten maar dichtgeknoopt en het hele ding opgehangen onder de dakplatanen. Zo! Nu kunnen we eindelijk op ons gemak zitten. Dacht zij heel naïef! Het is niet te geloven maar een van de wespenmormels heeft toch nog een gat gevonden en zich naar binnen gewerkt. De klamboe hebben we maar meteen in de afvalbak gegooid. Morgen moet er toch dus een nieuwe gehaald worden.

Op internet lees ik dat je moet sproeien met water wanneer je veel last hebt van wespen. Dan denken ze dat het regent en die boodschap zouden ze ook naar het nest brengen. Dus op een middag zitten we weer achter met de plantenspuit in de buurt. Om meteen te gaan sproeien bij het zien van de eerste wesp. Hij vliegt weg inderdaad. Zou dit dan iets zijn dat helpt? Maar vervolgens zit ik de hele tijd te spuiten, hele nevels hangen boven ons hoofd. Ik krijg kramp in mijn handen van het spuiten en natte haren van de nevel. Ja, zoveel heb ik gesproeid. Ik denk zelf bijna dat het regent! Maar zonder effect, de wespen laten zich niet voor de gek houden.

Ik krijg een beeld van onszelf zoals we hier zitten. Sproeiend, opspringend, ronddansend, onder de klamboe. En meteen moet ik om mezelf lachen. Belachelijk, wat een paniek om zo’n kleine beestjes. Om vervolgens weer op te springen want help, daar is er weer één!