Natuurlijk loopt niet altijd alles goed. Ook niet in de natuur. Maar het is wel balen als de dingen niet zo gaan als je zou verwachten.

Het begint deze week met Piep en Gijs. Ondanks dat er duidelijk sprake is van een romance, is Pieps kopje weer zo toegetakeld dat ze een bloedend wondje heeft. Net nu haar veertjes eindelijk terug beginnen te komen en je al niet meer tegen een kaal roze kopje aankeek. Ook rond één van haar ogen is een kale plek. Dus hoe jammer we dit ook vinden voor het stel, we zetten toch de draad weer terug die hen moet scheiden voordat Piep ’s avonds terug gaat naar de wei. Gijs is het er duidelijk niet mee eens maar dat is dan jammer. In de dagen erna merk je wel aan Piep dat ze het contact met Gijs mist. Ze houdt zich langer en vaker op bij de poort naar de wei als ze in de tuin is. Ze plaatst zich zodanig dat ze Gijs kan zien en op zijn beurt doet Gijs hetzelfde.

 

Toch blijkt het te wennen. Na een kleine week doet Piep weer haar gebruikelijke dingetjes in de tuin en komt ze ook weer regelmatiger naar me toe voor een knuffelbeurt. Soms wil ze alleen aangehaald worden in haar nek en soms wil ze op schoot. Maar dat is allemaal prima natuurlijk. Ik zou willen dat het anders kon maar ik weet zo een-twee-drie ook geen betere oplossing.

Het volgende wat mijn humeur in mineur verandert is het ‘groeizame’ weer. Mooie term hè? Groeizaam weer. Gehoord van de weerman gisteravond. Hij dacht zeker ‘nu, laat ik het maar positief brengen’. Dat betekent dus met een mooie term dat het gaat regenen en dat is goed voor de tuin. En inderdaad, dat heeft onze tuin nodig. En niet alleen die van ons uiteraard. Maar het is minder goed voor mijn humeur! Pfff…. Ik heb echt behoefte aan zon. Geen hittegolf, niks extreems maar gewoon 20 graden zodat je alles kunt doen wat je maar zou willen. Ik heb nu weer geproefd aan het zalige buitenzijn, de ruimte, de frisse lucht, het buiten werken, het buiten leven en nu wordt ik weer verbannen naar binnen. Verwarming aan, zelfs de kachel nog maar weer eens aan. Bah, dat heb ik zo gehad nu.

En dan is er nog het resultaat van dat groeizame weer. Onze tuin ligt er echt heel mooi bij. Ik ben er supertrots op. Ook de aangeschafte hangers kleuren het geheel prachtig op. (Met dank aan Mario en Peggy van http://www.tuindecoratie-jose.nl en de Vuurdoorn www.tuincentrumdevuurdoorn.nl).

Maar….. Ik had gedacht dat ik het zevenblad vorig jaar toch aardig had uitgeroeid! Helaas pindakaas! Niks noppes nada nulkommanul! Het staat er weer! En hoe! Moet ik toch mijn laatste voornemen gaan uitvoeren ben ik bang. Het stukje grond waar het nu het ergste staat echt door en door nat wateren zodat ik er in kan met de schop en dan de hele grond uitgraven en zeven.

Maar bovenstaande dingen is niks bij hetgeen nu volgt. En dat vind ik echt heel heel erg.

Onze mooie grote oude kastanjeboom bloedt. Ons pronkstuk van de ganzenwei is ziek. En ik vrees het ergste. Vandaag heb ik de foto’s doorgestuurd naar een bevriende tuinman en ik wacht nu op antwoord. Maar eigenlijk denk ik het wel te weten.

En dat is nog niet alles…

Last but not least…

Zoals ieder jaar op 24 mei gaan we ’s avonds met de familie van manlief naar het graf van mijn schoonvader om er eentje te proosten op zijn verjaardag. Zo ook gisteravond. Tijdens deze bijeenkomst werd ik gebeld door Geco (jullie weten wel, van de steenuilenvereniging) met de vraag of ze de kast in de fruitwei mochten controleren. Ze wilden graag weten of de eitjes al uit gebroed waren en hoeveel jongen er zouden zijn. Natuurlijk mogen ze dat. Heel jammer dat we er dit keer niet met onze neus bovenop kunnen staan maar dat is nu eenmaal zo. Geco belooft de resultaten nog even terug te koppelen. Een kwartiertje later belt hij inderdaad weer terug maar met echt heel slecht nieuws. Het broedsel is mislukt. 2 eitjes zijn uitgekomen maar de jongen zijn al gemummificeerd. Er liggen nog muizen in de kast dus aan het eten heeft het niet gelegen. Geco denkt aan een of andere ziekte. Het blijkt dat dit opgaat voor meerdere kasten, niet alleen die van ons.Een en ander wordt nog eens bevestigd per mail:

‘Bijgaand een foto met het trieste beeld van de situatie zoals we die in de nestkast aantroffen. Het is wat moeilijk te zien, maar het witte middenin zijn 2 dode juvenielen. Bij overlijden waren ze waarschijnlijk een dag of 5 oud. Overlijden is al een tijd geleden gebeurd. Ze waren al helemaal ingedroogd. Verder is er nog een muis te zien en wat vogelveren.Onbekend wat de doodsoorzaak is.Binnenkort komen we nestkast schoonmaken. Mogelijk dat we dan nog iets aantreffen dat ons verder kan helpen bij het ontrafelen van het mysterie.

Met vriendelijke groet,

Geco’

 Ik vind dit echt heel erg.

Maar ook dit hoort erbij.

Dat is nu eenmaal de natuur…..