Een romance in de wei

Ik kan het nog steeds moeilijk bevatten. Maar manlief en ik hebben het met eigen ogen gezien.

Het weekend na onze terugkomst gaat manlief kijken of alle kippen in het hok zitten voordat we gaan slapen. Ineens zie ik hem met een sprintje naar binnen komen. ‘Snel, kom mee. Dit moet je zien!’ We haasten ons naar de wei en daar zit Piep. Wanhopig probeert ze om door de afrastering heen bij Gijs te komen. Haar pogingen brengen haar niet verder dan met haar nek door de draad heen die dan vast komt te zitten tegen haar borst.

Tja.

Wat moeten we hier nu mee?

Ondanks Gijs zijn hardhandigheid besluiten we om de afrastering, die sowieso tijdelijk bedoeld was, dan maar weer op te rollen. Blijkbaar is deze op het moment niet gewenst. En we zijn nu toch weer iedere dag in de gelegenheid om in te grijpen mocht het te zeer uit te hand lopen met ons liefdeskoppeltje. Zodra de weg vrij is richting Gijs, waggelt Piep op hem af. Eenmaal bij Gijs aangekomen blijft ze pontificaal met haar kontje in de lucht om hem heen draaien. En het is overduidelijk wat ze bedoelt. Gijs is zich echter zeer bewust van onze aanwezigheid, daarom besluiten we om na een tijdje maar naar binnen te gaan en de romance op zijn beloop te laten.

Hij denkt dat ik niet weet wat hij gaat doen maar ik zie dat manlief toch wel nog een paar keer gaat kijken naar hoe een en ander zich ontwikkelt. Maar behalve dat het koppeltje heel vredig samen graast, is er verder niks te zien.

Daags erna laat ik Piep de tuin in ’s morgens. Ze ligt weer braaf bij het houthokje en wil weer net zo graag als altijd, de tuin in. Met dit verschil, Gijs houdt zich opvallend op in de buurt van het hek naar de tuin. Zodra Mop van het nest af is, loopt hij met haar mee in de wei maar de rest van de tijd lonkt hij naar onze Pieperd door het hek. En Piep plaatst zich al net zo dat ze steeds in zicht is en dat ze Gijs kan zien. Ze maken zachte geluidjes naar elkaar.

Dit blijft zo doorgaan de dagen erna. Toch wil ze evengoed de tuin in ’s morgens. Eén keertje loopt ze met me mee terug de wei in als ik ga voeren maar wanneer ik klaar ben wil ze ook weer mee terug de tuin in. Partime love.

Pinkstermaandag zitten we nog lekker even achter op het bankje. We bekijken de romance weer van een afstandje en we besluiten om de poort naar de tuin open te zetten om te kijken of Gijs naar Piep toe komt. De kippen zit toch al op stok, dus die kunnen niet voor stoorzender spelen. Piep heeft dit goed in de gaten. Ze gaat voor de poort grazen en begint allerhande lokkende geluidjes te maken. Het lokt Gijs wel maar niet naar binnen. Gijs op zijn beurt gaat vanuit de wei lokkende geluidjes maken maar daar heeft Piep nu weer weinig zin in. Het is een liefde op voorwaardes. Gijs wil waarschijnlijk niet zo heel ver bij Mop uit de buurt en Piep wil Gijs voor zichzelf. Ik moet heel erg lachen. Het lijken wel mensen.

Maar manlief en ik zijn al blij dat het uiteindeljk toch goed uitpakt. Althans voor zover het er nu uitziet. Eindelijk is Piep niet meer alleen. Eén nadeel aan dit verhaaltje, Piep wil nu niet meer door mij geknuffeld worden. Alsof ze zeggen wil, ‘ja daaaag, daar ben ik veel te groot voor’.

Ik denk dat Gijs net wat beter knuffelt dan ik ooit zal kunnen. 😉

En blijkbaar vind ik haar kale kopje erger dan dat zij dat zelf vindt…