De ganzen in de wei zijn onrustig. De paringstijd begint. Over een tijdje worden er nesten gebouwd en gaan de ganzen weer broeden. Het begin van ’t voorjaar. Heerlijk!
Maar zover zijn we nog niet.
Een hels kabaal verkondigt wat er zoal in de wei achter gebeurt. ’s Morgens met voeren begint het spektakel al.
Een vrouwtje laat merken dat ze ‘het’ wel ziet zitten, letterlijk. Ze gaat plat zitten en dan rolt er een mannetje overheen. Ook letterlijk. In het begin dacht ik altijd dat dit oefensessies waren. Het is zo’n onhandige bedoening. Het mannetje gaat staan op het vrouwtje, staat dan zo wat te balanceren. Tot hij zijwaarts over haar heen rolt en dan staat hij weer op zijn poten in de wei luid te verkondigen dat er iets is gebeurd. Maar wat is dat dan? Ergens moet ik iets gemist hebben. Volgende keer ietsje beter opletten denk ik dan.
De volgende keer: zelfde vertoning, de rest van de groep staat er al luid gakkend omheen. En dan is ’t weer afgelopen. Ik blijf nog steeds bij mijn oefensessie-verhaal.
Tot ik op een dag nog iets anders waarneem. Een mannetjes gans heeft een kromme piemel! En niet zo maar krom. Het is bijna een rondje op een paar centimeter na. En blijkbaar verklaart dat het kabaal in de wei. Er is wel degelijk iets gebeurt! Nou, dat weten we dan ook weer. Ganzen zijn acrobaten.
Doet me denken aan Pieps eerste amoureuze capriolen. De eerste zomer na zijn geboorte was het geweldig weer. Lange zomerse dagen met volop pret in ’t zwembad. Met waterbedjes…. En wat hij daar nou in zag, en nog steeds ziet trouwens, geen idee. Maar hij vind ze toch geweldig! In die tijd was hij enorm verliefd op een wit met blauw exemplaar. Nogal aan de royale kant. Hij zat er de hele tijd naast tenzij het in gebruik was. Dan moest hij ook in ’t water. En het liefste erop. Ook al lag iemand er lekker op te zonnebaden. Als het bedje lekker aan de kant lag te rusten, kroop hij er zelfs bovenop. Dat lukte natuurlijk niet één, twee, drie.
We hebben erg met hem moeten lachen als we van een afstandje zagen hoe hij oefensessies hield op het bedje. Een onmogelijke liefde. Maar Piep was gelukkig. En de zomer erna volgde hetzelfde ritueel ondanks dat hij inmiddels kennis had gemaakt met ’t echte werk. Blijkbaar maakte dat niet veel indruk. Mop is tenslotte ook een heel stuk kleiner dan een waterbedje. Piep valt dus op groot. Verhoudingsgewijs dus niet zomaar groot maar heel groot.
Zijn eerste liefde, zo romantisch…
De Piep-show 